اختلال حرکات قالبی نوعی مشکل حرکتی است که به عنوان یکی از اختلالات رشد عصبی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روان پزشکی به آن اشاره شده است. در این اختلال یکسری حرکات تکراری و بی‌فایده به طور اجنتاب ناپذیری انجام می‌شود که به عملکرد روزانه بیمار آسیب می رسانند. از جمله این حرکات می‌توان به گاز گرفتن خود یا کوبش سر اشاره کرد. از آنجا که این اختلال اغلب در کودکی آغاز می‌شود، تصور بر مادرزادی بودن آن است، در حالی که این مساله در اثر عوامل غیرژنتیکی ایجاد می‌شود. درادامه در مورد نشانه‌ها، علل و درمان حرکات قالبی صحبت کرده‌ایم. برای آشنایی با سایر اختلالات اضطرابی کلیک کنید..
منبع : اختلال حرکات قالبی چه علائمی دارد
اختلال حرکات قالبی نوعی مشکل حرکتی است که در آخرین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانپزشکی به عنوان یکی از اختلالات رشد عصبی معرفی شده است. علائم این اختلال به شرح زیر می‌باشد.
الف) فرد رفتارهای حرکتی ظاهرا بی‌فایده و تکراری را از خود خود نشان می‌دهد که به نظر حالت جبری دارند. از جمله این حرکات می‌توان به کوبش سر، گاز گرفتن یا ضربه زدن به خود، تکان دادن یا حرکات موجی دست‌ها و جنباندن بدن اشاره کرد.
ب) این حرکات تکراری با عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا سایر فعالیت‌های روزانه فرد تداخل داشته و می‌توانند زمینه بروز آسیب به خود را برای او ایجاد کنند.
ج) علائم اختلال حرکات قالبی در اوایل دوران رشد و نمو بروز پیدا می‌کنند.
د) رفتارهای حرکتی تکراری ناشی از اثرات فیزیولوژیک یک ماده یا یک بیماری عصبی نیست. همچنین علائم این اختلال با یک اختلال رشدی یا روانی دیگر به طور بهتری توجیه نمی‌شود.
حرکات قالبی ساده نظیر جلو و عقب رفتن یا همان تکان دادن بدن در خردسالان و به خصوص در دوران رشد شایع است (حرکات قالبی پیچیده کمتر دیده می‌شود). پژوهش‌های آماری انجام شده در این زمینه نشان می‌دهند که این حرکات به طور کلی در میان کودکان از شیوع 3 تا 4درصدی برخوردار هستند.
اما نتایج مطالعات اختصاصی که روی کودکان مبتلا به کم‌توانی ذهنی انجام شده، نشان می‌دهد که 4 الی 16درصد آن‌ها دچار حرکات قالبی و خودآسیبی هستند و هرچه کم‌توانی ذهنی بیشتر باشد، احتمال این حرکات افزایش می‌یابد. برای مثال شیوع این حرکات در کودکانی که به علت کم‌توانی ذهنی در مراکز نگهداری زندگی می‌کنند حدود 10 الی 15 درصد است.
متخصصان بر این باورند که اختلال حرکات قالبی مسئله‌ای تک علیتی نیست بلکه این مشکل از تعامل فاکتورهای محیطی و زیستی مختلف پدید می‌آید که در ادامه به توضیح هرکدام از آن ها پرداخته‌ایم.
بررسی‌ها نشان می‌دهند که انزوای اجتماعی عامل خطر بسیار مهمی برای اقدامات خود تحریکی است که می‌تواند به مرور زمان به حرکات قالبی تکراری و خود آسیب رسان تبدیل گردد. عوامل محیطی استرس زا نیز می‌توانند رفتارهای قالبی را آشکار نمایند. در همین راستا ترس می‌تواند تعادل فیزیولوژیک بدن را به هم بزند و در نتیجه منجر به افزایش دفعات بروز رفتارهای قالبی گردد.
متخصصان بر این باورند که هرچه کارکرد شناختی بیمار ضعیف‌تر باشد، خطر بروز حرکات قالبی بیشتر و میزان پاسخ به مداخلات درمانی در او کمتر خواهد بود. در همین راستا پژوهش‌ها نشان می‌دهند که حرکات قالبی در بین افراد مبتلا به انواع متوسط تا بسیار شدید کم‌توانی ذهنی شایع‌تر از سایر افراد است. رفتارهای تکراری خود آسیب رسان می‌توانند فنوتیپ یک سندروم عصبی ژنتیکی باشند.
برای مثال در سندروم لش نیهان هم حرکات قالبی دیستونیک و هم حرکات خود آسیب رسان نظیر گاز گرفتن لب‌ها دیده می‌شود. همچنین در برخی بیماری‌های طبی نظیر عفونت گوش میانی، ناراحتی دندانی و رفلاکس معدی و مری نیز این گونه از حرکات دیده می‌شوند.
در درمان اختلال حرکات قالبی متخصصان سلامت روان بیش از هرچیز بر مهارت کنترل استرس تاکید می‌کنند، چرا که این مشکل در اثر استرس و تنش‌های محیطی بیشتر بروز پیدا می‌کند. رویکرد اصلی روان‌درمانگران برای بهبود علائم این اختلال، رفتاردرمانی است. چرا که اکثر مبتلایان به این مشکل از کم‌توانی‌های ذهنی رنج می‌برند و در نتیجه به درمان‌های شناختی که نیازمند بهره هوشی بالاتری است جواب نمی‌دهند.
در درمان رفتاری روانشناس تلاش می‌کند تا عوامل تقویت کننده رفتارهای آسیب‌زا را شناسایی کرده و با تکنیک‌های مختلف آن‌ها را شرطی زدایی کند. در شرایطی که شدت اختلال زیاد است و یا فرد به روان درمانی به خوبی پاسخ نمی دهد روانشناس در کنار جلسات مشاوره مراجعه به یک روانپزشک را هم توصیه می کند. در درمان دارویی این اختلال معمولا از ضد افسردگی ها و آنتی سایکوتیک ها استفاده می شود. برای آشنایی با جدیدترین روش‌های درمان اضطراب شدید کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه اضطراب و افسردگی می‌توانید در ساعت از روز برای مشاوره تلفنی از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی ذهن نو تماس حاصل نمایید.
سن شروع حرکات قالبی معمولا پایین‌تر است (اغلب زیر 3 سالگی آغاز می‌شود). در حالی که متوسط شروع اختلال تیک بین 5 تا 7 سالگی است. هم چنین حرکات قالبی الگو و مکان با ثبات‌تری نسبت به تیک دارند. حرکات قالبی باثبات‌تر، موزون‌تر و طولانی‌تر از تیک هستند اما حرکات تیک عموما کوتاه، سریع و نوسان دار می‌باشد.
منبع : اختلال حرکات قالبی چه علائمی دارد
اختلال حرکات قالبی نوعی مشکل حرکتی است که به عنوان یکی از اختلالات رشد عصبی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روان پزشکی به آن اشاره شده است. در این اختلال یکسری حرکات تکراری و بی‌فایده به طور اجنتاب ناپذیری انجام می‌شود که به عملکرد روزانه بیمار آسیب می رسانند. از جمله این حرکات می‌توان به گاز گرفتن خود یا کوبش سر اشاره کرد. از آنجا که این اختلال اغلب در کودکی آغاز می‌شود، تصور بر مادرزادی بودن آن است، در حالی که این مساله در اثر عوامل غیرژنتیکی ایجاد می‌شود. درادامه در مورد نشانه‌ها، علل و درمان حرکات قالبی صحبت کرده‌ایم. برای آشنایی با سایر اختلالات اضطرابی کلیک کنید..
منبع : اختلال حرکات قالبی چه علائمی دارد
اختلال حرکات قالبی نوعی مشکل حرکتی است که در آخرین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانپزشکی به عنوان یکی از اختلالات رشد عصبی معرفی شده است. علائم این اختلال به شرح زیر می‌باشد.
الف) فرد رفتارهای حرکتی ظاهرا بی‌فایده و تکراری را از خود خود نشان می‌دهد که به نظر حالت جبری دارند. از جمله این حرکات می‌توان به کوبش سر، گاز گرفتن یا ضربه زدن به خود، تکان دادن یا حرکات موجی دست‌ها و جنباندن بدن اشاره کرد.
ب) این حرکات تکراری با عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا سایر فعالیت‌های روزانه فرد تداخل داشته و می‌توانند زمینه بروز آسیب به خود را برای او ایجاد کنند.
ج) علائم اختلال حرکات قالبی در اوایل دوران رشد و نمو بروز پیدا می‌کنند.
د) رفتارهای حرکتی تکراری ناشی از اثرات فیزیولوژیک یک ماده یا یک بیماری عصبی نیست. همچنین علائم این اختلال با یک اختلال رشدی یا روانی دیگر به طور بهتری توجیه نمی‌شود.
حرکات قالبی ساده نظیر جلو و عقب رفتن یا همان تکان دادن بدن در خردسالان و به خصوص در دوران رشد شایع است (حرکات قالبی پیچیده کمتر دیده می‌شود). پژوهش‌های آماری انجام شده در این زمینه نشان می‌دهند که این حرکات به طور کلی در میان کودکان از شیوع 3 تا 4درصدی برخوردار هستند.
اما نتایج مطالعات اختصاصی که روی کودکان مبتلا به کم‌توانی ذهنی انجام شده، نشان می‌دهد که 4 الی 16درصد آن‌ها دچار حرکات قالبی و خودآسیبی هستند و هرچه کم‌توانی ذهنی بیشتر باشد، احتمال این حرکات افزایش می‌یابد. برای مثال شیوع این حرکات در کودکانی که به علت کم‌توانی ذهنی در مراکز نگهداری زندگی می‌کنند حدود 10 الی 15 درصد است.
متخصصان بر این باورند که اختلال حرکات قالبی مسئله‌ای تک علیتی نیست بلکه این مشکل از تعامل فاکتورهای محیطی و زیستی مختلف پدید می‌آید که در ادامه به توضیح هرکدام از آن ها پرداخته‌ایم.
بررسی‌ها نشان می‌دهند که انزوای اجتماعی عامل خطر بسیار مهمی برای اقدامات خود تحریکی است که می‌تواند به مرور زمان به حرکات قالبی تکراری و خود آسیب رسان تبدیل گردد. عوامل محیطی استرس زا نیز می‌توانند رفتارهای قالبی را آشکار نمایند. در همین راستا ترس می‌تواند تعادل فیزیولوژیک بدن را به هم بزند و در نتیجه منجر به افزایش دفعات بروز رفتارهای قالبی گردد.
متخصصان بر این باورند که هرچه کارکرد شناختی بیمار ضعیف‌تر باشد، خطر بروز حرکات قالبی بیشتر و میزان پاسخ به مداخلات درمانی در او کمتر خواهد بود. در همین راستا پژوهش‌ها نشان می‌دهند که حرکات قالبی در بین افراد مبتلا به انواع متوسط تا بسیار شدید کم‌توانی ذهنی شایع‌تر از سایر افراد است. رفتارهای تکراری خود آسیب رسان می‌توانند فنوتیپ یک سندروم عصبی ژنتیکی باشند.
برای مثال در سندروم لش نیهان هم حرکات قالبی دیستونیک و هم حرکات خود آسیب رسان نظیر گاز گرفتن لب‌ها دیده می‌شود. همچنین در برخی بیماری‌های طبی نظیر عفونت گوش میانی، ناراحتی دندانی و رفلاکس معدی و مری نیز این گونه از حرکات دیده می‌شوند.
در درمان اختلال حرکات قالبی متخصصان سلامت روان بیش از هرچیز بر مهارت کنترل استرس تاکید می‌کنند، چرا که این مشکل در اثر استرس و تنش‌های محیطی بیشتر بروز پیدا می‌کند. رویکرد اصلی روان‌درمانگران برای بهبود علائم این اختلال، رفتاردرمانی است. چرا که اکثر مبتلایان به این مشکل از کم‌توانی‌های ذهنی رنج می‌برند و در نتیجه به درمان‌های شناختی که نیازمند بهره هوشی بالاتری است جواب نمی‌دهند.
در درمان رفتاری روانشناس تلاش می‌کند تا عوامل تقویت کننده رفتارهای آسیب‌زا را شناسایی کرده و با تکنیک‌های مختلف آن‌ها را شرطی زدایی کند. در شرایطی که شدت اختلال زیاد است و یا فرد به روان درمانی به خوبی پاسخ نمی دهد روانشناس در کنار جلسات مشاوره مراجعه به یک روانپزشک را هم توصیه می کند. در درمان دارویی این اختلال معمولا از ضد افسردگی ها و آنتی سایکوتیک ها استفاده می شود. برای آشنایی با جدیدترین روش‌های درمان اضطراب شدید کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه اضطراب و افسردگی می‌توانید در ساعت از روز برای مشاوره تلفنی از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی ذهن نو تماس حاصل نمایید.
سن شروع حرکات قالبی معمولا پایین‌تر است (اغلب زیر 3 سالگی آغاز می‌شود). در حالی که متوسط شروع اختلال تیک بین 5 تا 7 سالگی است. هم چنین حرکات قالبی الگو و مکان با ثبات‌تری نسبت به تیک دارند. حرکات قالبی باثبات‌تر، موزون‌تر و طولانی‌تر از تیک هستند اما حرکات تیک عموما کوتاه، سریع و نوسان دار می‌باشد.
منبع : اختلال حرکات قالبی چه علائمی دارد
ترس از مارمولک یا هرپتوفوبیا یکی از انواع فوبیای خاص است که در دسته فوبیای حیوانات قرار دارد. کسانی که دچار هرپتوفوبیا هستند هنگام دیدن مارمولک بسیار مضطرب می‌شوند و حتی از فکر به آن نیز بیزارند. این ترس می‌تواند آنقدر شدید شود که عملکرد روزانه را تحت تاثیر قرار داده و منجر به مشکلاتی در زمینه اجتماعی و ارتباطی شود. در این مقاله در مورد علائم، علل و روش‌های درمان ترس از مارمولک توضیحات بیشتری را ارائه کرده ایم. برای اشنایی با سایر انواع فوبیا کلیک کنید.
منبع : ترس از مارمولک
هرپتوفوبیا یا ترس از خزندگان که ترس از مارمولک را نیز شامل می‌شود، نوعی فوبیای اختصاصی است و در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روان پزشکی به عنوان یک اختلال اضطرابی معرفی شده است. کسانی که دچار این فوبیا هستند در مواجهه با مارمولک ترس و اضطراب بسیار شدید و غیرمنطقی تجربه می‌کنند. شدت ترس ابراز شده با خطر تهدیدکننده واقعی هم خوانی ندارد. از جمله علائم اضطرابی که در حین مواجهه با مارمولک پدید می‌آیند باید به افزایش تعریق، بالا رفتن تپش قلب، لرزش دست‌ها، تنگی نفس و حالت تهوع اشاره کرد.
نکته قابل توجه اینجاست که مبتلایان به هرپتوفوبیا هنگام فکر کردن به مارمولک یا دیدن تصویر آن نیز دچار علائم اضطرابی شده و تلاش می‌کنند به هیچ وجه با آن رو به رو نشوند. ترس آن‌ها به قدری زیاد است که عملکرد روزمره‌شان در ابعاد مختلف زندگی تحت تاثیر قرار گرفته و کاهش می‌یابد. برای آشنایی با سایر انواع فوبیای حیوانات کلیک کنید.
متخصصان بر این باورند که دچار شدن به هر نوع فوبیای خاص یک دلیل واحد ندارد، بلکه مجموعه‌ای از عوامل زیستی و محیطی می‌توانند در این مضوع دخیل باشند. البته در اکثر موارد وجود یک تجربه ناخوشایند به خصوص در دوران کودکی دیده می‌شود. در ادامه به مهم‌ترین دلایلی که می‌توانند در بروز هرپتوفوبیا تاثیرگذار باشند، اشاره کرده‌ایم.
در اکثر موارد فوبیاها با یک خاطره ناخوشایند در گذشته به خصوص در دوران کودکی ارتباط دارند. برای مثال کسی که در بچگی توسط یک خزنده نظیر مار آسیب دیده در ادامه ممکن است از مار و هرگونه خزنده مشابه با آن نظیر مارمولک نیز بترسد.
برای آگاهی بیشتر در زمینه انواع اختلالات اضطرابی کلیک کنید.
یادگیری مشاهده‌ای یکی از علل اصلی بروز ترس‌های غیرمنطقی یا همان فوبیاست. در همین راستا پژوهش‌ها نشان می دهند کسانی که یکی از اعضای نزدیک خانواده‌شان به ترس از مارمولک مبتلاست، بیش از سایرین امکان دارد که دچار این اختلال اضطرابی شود.
شیوع فوبیاها در اعضای خانواده پژوهشگران را به مطالعات زیستی و ژنتیکی علاقه‌مند کرده است. نتایج پژوهش‌های انجام شده در این زمینه نشان می‌دهد که ترس‌ها به طور ژنتیکی قابلیت انتقال به نسل‌های آینده را دارند. در نتیجه ممکن است که به طور زیستی و بالقوه نسبت به دیگران در برابر این ترس آسیب پذیرتر باشیم.
پژوهش‌های انجام شده روی انواع فوبیای اختصاصی نشان می دهد که این مشکل تا حد زیادی به درمان‌های روانشناختی نظیر درمان شناختی رفتاری و مواجهه درمانی جواب می‌دهد. در ادامه به رایج‌ترین درمان‌ها برای بهبود علائم ترس از مارمولک اشاره کرده‌ایم. برای آشنایی با بهترین روش‌های درمان اضطراب شدید کلیک کنید.
در درمان شناختی رفتاری درمانگر ریشه احساسات ناخوشایند و رفتارهای ناسازگار بیمار را در افکار تحریف شده او می‌داند. در نتیجه تلاش می‌کند تا عقاید آسیب رسان و تحریف شده ذهن مراجع را شناسایی کند و آن‌ها را با افکار سالم جایگزین نماید. همچنین در این رویکرد فنونی نظیر ریلکسیشن و تکنیک‌های تنفسی برای کمک به خودآرام سازی در موقعیت‌های استرس زا به فرد آموزش داده می‌شود.
مواجهه درمانی یکی از رایج‌ترین درمان‌های شناخته شده دنیا در درمان اختلال اضطرابی فوبیای خاص است. در این رویکرد درمانگر تلاش می کند تا موقعیت‌های ترسناک برای مراجع را در یک پیوستار سلسله مراتبی مشخص کند و سپس گام به گام به او یاری برساند تا بتواند با ترس‌هایش مواجه شود. برای مواجهه با هر موقعیت ترسناک تعدادی تکنیک خودآرام‌سازی نظیر ریلکسیشن و تنفس دیافراگمی نیز به فرد آموزش داده می‌شود.
در غرقه سازی که بیشتر در گذشته مورد استفاده قرار می‌گرفت بیمار را به یک باره با موقعیتی که بیش از همه از آن واهمه دارد، مواجه می‌کردند. اما پژوهش‌های بعدی نشان داد که این درمان ممکن است برای همه مراجعین مناسب نباشد و منجر به بروز مشکلات اضطرابی دیگر شود.
اگر میزان ترس بسیار زیاد باشد و به روان درمانی به اندازه کافی پاسخ ندهد درمانگر مراجع را به یک روانپزشک ارجاع می‌دهد تا در کنار جلسات مشاوره درمان دارویی را نیز آغاز کند. از جمله داروهایی که برای فوبیاهای اختصاصی تجویز می‌شود عبارتند از بتابلوکرها، بنزودیازپین‌ها و مهارکننده‌های سروتونین. توجه داشته باشید که این داروها حتما باید زیر نظر متخصص مصرف شوند استفاده سرخود از آن ها به هیچ وجه مجاز نمی‌باشد.
برای دریافت مشاوره در زمینه اضطراب و افسردگی می‌توانید در ساعت از روز برای مشاوره تلفنی از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی ذهن نو تماس حاصل نمایید.
زمانی که این ترس در زندگی روزمره تان تاثیر بگذارد برای مثال باعث شود که از رفتن به مناظر طبیعی خودداری کنید باید گفت که این مشکل باعث افت عملکردی در شما شده و نیاز به درمان دارد.
منبع : ترس از مارمولک
مکیدن انگشت در کودکان یک واکنش طبیعی است و به طور معمول همه کودکان علاقه دارند انگشت خود را بمکند. اگر چه در اوایل میزان علاقه کودک به مکیدن انگشت بسیار زیاد است اما رفته رفته این عادت در او رو به کاهش می‌گذارد تا جایی که در 2 سالگی دیگر این عادت به طور کامل از بین می‌رود و نشانه‌ای از آن باقی نمی‌ماند. این در حالیست که برخی کودکان این عادت را بعد از 2 سالگی همچنان ادامه می‌دهند. اگر روند مکیدن انگشت بعد از 2 سالگی تداوم داشته باشد، والدین و اطرافیان کودک باید نسبت به سلامت روان فرزند خویش حساس شده و کودک خود را به روانشناس و متخصص کودک ارجاع دهند تا علل دخیل در این موضوع کشف و راهکارهای درمانی لازم به کار برده شوند. برای کسب اطلاعات در زمینه مشاوره کودک کلیک کنید.
منبع : مکیدن انگشت در کودکان
عوامل مختلفی می‌توانند کودک را به مکیدن انگشت ترغیب نماید که از جمله آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
-احساس ترس و اضطراب شدید
-نگرانی و بی قراری
-احساس گرسنگی
-رویش دندان
-احساس نیاز به خواب
-احساس امنیت
انگشت مکیدن در کودکان عوارض و پیامدهایی دارد که برخی از آن‌ها به شرح زیر هستند:
مکیدن مداوم انگشت در کودکان موجب آسیب رساندن بر شکل و استحکام دندان می‌گردد و مشکلاتی را در رشد دهان و دندان آن‌ها ایجاد می‌کند.
وقتی کودک برای مدت طولانی انگشت خود را می‌خورد، قارچهای میکروبی در اطراف ناخن رشد می‌کنند که سبب عفونی شدن ناخن گشته و آن را بسیار شکننده و حساس می‌کنند.
در نتیجه مکیدن دائم انگشت، فک بالا به سمت بیرون رشد می‌کند و فک پاین به سمت داخل بر می‌گردد. در این صورت تناسب لب و دندان از بین می‌رود و زیبایی کودک آسیب می‌بیند.
تغییر شکل دندان‌ها و بیرون آمدن فک بالا، نحوه صحبت کردن کودک را دچار اختلال می‌کند. عدم روان بودن صحبت کردن در کودک به شکل لکنت زبان خود را نمایان می‌سازد.
با مرور زمان سر انگشت پهن و بزرگ می‌شود و با شکل انگشتان دیگر کاملا تفاوت پیدا می‌کند. عدم تناسب شکال انگشتان ترکیب اجزای دست را به هم ریخته و آن را به شکل غیر عادی در می‌آورد.
راهکارهای درمانی که متعاقباً ذکر خواهند شد، روش‌های درمانی ساده و خانگی هستند که برای کودکان بین 3 تا 4 سال کاربردی و مفید می‌باشند اما در صورتی که کودک عادت مکیدن انگشت را پس از 4 سالگی ادامه دهد، حتما باید از راهنمایی‌های یک روانشناس حرفه‌ای بهره برد.
اینکه پدر و مادر بدانند کودک در چه زمان و مکان‌هایی بیشتر انگشت خود را می‌‌مکد، کمک بسیار زیادی به تسریع روند درمان می‌کند زیرا می‌توانند این موقعیت‌ها را محدود کنند و مانع از قرار گرفتن کودک در آن مکان‌ها شوند.
با توجه به اینکه مکیدن انگشت به یک رفتار غیر ارادی در کودک تبدیل می‌شود و کودک بدون اینکه کنترلی داشته باشد، انگشت خود را می‌خورد، تنبیه کردن هیچ فایده‌ای نخواهد داشته و بالعکس باعث تشدید این موضوع می‌شود.
آگاهی یافتن کودک نسبت به پیامدهای رفتار خود باعث می‌شود انگیزه بیشتری پیدا کند تا عادت مکیدن انگشت را ترک نماید. گفتن جملاتی مانند اینکه ” زیر ناخن‌هایت پر از میکروب است و به سلامتی تو آسیب می‌رساند” کودک را بر می‌انگیزد تا رفتار ناصحیح خود را کنار بگذارد.
اگر متوجه شده اید که وقتی کودک در موقعیت های اضطراب انگیز و ترسناک قرار می گیرد، بیشتر به مکیدن انگشت خود میل پیدا می کند می توانید آن موقعیت های ترسناک و اضطراب آور را کاهش بدهید و به احساس آرامش روانی کودک خود کمک نمایید.
می‌توانید فیلمی در مورد مکیدن انگشت و عوارض بد آن تهیه کنید و به کودک نشان دهید. به دلیل الگو پذیری کودک از فیلم‌های کارتونی، استفاده از این نوع فیلم‌ها کمک زیادی به حل مساله خواهد کرد.
می‌توانید به کودک بگویید که اگر عادت مکیدن انگشت را ترک نماید به او پاداش خواهید داد و آنچه را که دوست دارد برایش می‌خرید. برای آینکه پاداشت و تشویق افراطی نشود، می‌توانید از یک فرد متخصص کمک بگیرید.
این روکش‌ها به نحوی ساخته شده‌اند که انگشتان دست را کاملا می‌پوشاند و حالت پلاستیکی دارند، معمولا کودکان میلی به خوردن این روکش ندارند و کم کم عادت خود را ترک می‌کنند.
در بسیاری از موارد انگشت مکیدن کودکان از ترس، اضطراب و مشکلات عاطفی نشات می‌گیرد. در این شرایط می‌توانید با کمک گرفتن از روانشناس، دلیل آن را بیابید و با راهکارهای اصولی این مساله را بر طرف سازید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
کودکان وقتی انگشت خود را می‌خورند، تعارضات درونی خود را تا حد زیادی آرامش می‌بخشند و احساس راحتی بیشتری به دست می‌آورند.
در بیشتر کودکان بالای 5 سال، علت اصلی گرایش آن‌ها به مکیدن انگشت، اختلالات عاطفی و روانی است. برای حل این مسائل می‌توانید از مشاوره کودک کمک بگیرید.
منبع : مکیدن انگشت در کودکان
آیا مراحل دلبستگی در کودکان را می‌شناسید؟ اینکه کودک تمایل داشته باشد با مادر یا مراقب اولیه‌اش رابطه عاطفی عمیق و معناداری پیدا کند، در مراحل دلبستگی شکل می‌گیرد. کودک تمایل دارد با افراد گوناگونی در طی زندگی‌اش رابطه برقرار کند، به طوری که در حضور این افراد احساس رضایت و امنیت خواهد کرد. این ارتباط در دوران نوزادی و به صورت تدریجی شروع به شکل گیری کرده و تا پایان کودکی ادامه می‌یابد. فرایند دلبستگی در پایان کودکی اتمام می‌یابد اما تاثیرات ناشی از آن تا آخر عمر همراه فرد باقی می‌ماند. اگر این ارتباط به درستی شکل نگیرد مشکلات عاطفی و اجتماعی زیادی را در بزرگسالی برای فرزندتان به دنبال خواهد داشت. در ادامه مقاله به بررسی مراحل دلبستگی در کودکان و چگونگی شکل گرفتن آن می‌پردازیم.
منبع : مراحل دلبستگی در کودکان از نظر روانشناسان
دیدگاه بالبی می‌گوید دلبستگی در حقیقت یک پیوند عاطفی عمیق بین انسان و افراد خاص زندگی اوست. نیاز به داشتن دلبستگی یک نیاز مهم و اولیه در زندگی می‌باشد. این نیاز با نیز دیگری مشتق نشده و یکی از مهم‌ترین نیازها برای تحول شخصیت محسوب می‌شود.
بالبی در کنار دیدگاه خود دو کنش حمایتی و اجتماعی را نیز مطرح می‌کند. او می‌گوید کنش حمایتی برای فرزند احساس ایمنی به وجود می‌آورد و کنش اجتماعی رفتار دلبستگی را از مادر به نزدیکان و سپس افراد بیگانه گسترش می‌دهد.
فروید در نظریه‌ای که در مورد دلبستگی داشته، می‌گوید که دلبستگی از نیازهای نخستین دیگر به دست آمده است. با این مفهوم و تفسیر نیز دلبستگی در دوران کودکی از اهمیت بالایی برخوردار است. برای آشنایی با سبک های دلبستگی در کودکان کلیک کنید.
شکل گیری دلبستگی موضوع بسیار مهمی است که نظریه‌های متفاوتی درباره آن گفته شده است. به طور کلی دلبستگی 4 مرحله دارد که در ادامه به بررسی این مراحل می‌پردازیم.
مرحله پیش دلبستگی اولین مرحله در ایجاد دلبستگی در کودکان می‌باشد. پیش دلبستگی از زمان تولد تا سه ماهگی کودک شکل می‌گیرد. در این مرحله کودک شما متوجه بعضی محرک‌ها در محیط اطراف خود می‌شود اما نمی‌تواند افراد را از یکدیگر تشخیص دهد. کودک در این مرحله قادر است که به چهره دیگران لبخند بزند. او می‌تواند صداهای کودکانه از خود در بیاورد یا با خارج شدن کسی از میدان بینایی‌اش گریه کند. این بازتاب‌ها و واکنش‌ها باعث می‌شود دیگران همراه کودک بمانند و با او ارتباط برقرار کنند. با توجه به اینکه کودک نمی‌تواند افراد را از یکدیگر تشخیص دهد، در نتیجه برای او فرقی نمی‌کند چه کسی مراقبش باشد.
بین سه تا شش ماهگی مرحله دلبستگی در حال شکل گیری را تشکیل می دهد. طی این مرحله رشد ادراکی کودک نسبت به مرحله قبل بهتر شده است. شما به طور ملموسی ملاحظه می‌کنید که واکنش‌های او انتخابی‌تر شده‌اند. همچنین به محرک‌های آشناتر تمایل بیشتری نشان می‌دهند. در این مرحله کودک به مراقب اولیه‌اش بیشتر از سایر افراد واکنش نشان می‌دهد. در این مرحله کودک دوست دارد توسط مادر یا افراد نزدیک‌‌اش آرام شود.
کودک در این مرحله از مراحل دلبستگی در کودکان می‌تواند بین افراد غریبه و آشنا تفاوت قائل شود. حافظه نقش بسیار مهمی در این مرحله دارد. با افزایش توانایی حافظه، چهره مادر بهتر در ذهن کودک ثبت می‌شود و به همین دلیل نسبت به او واکنش متفاوتی نشان می‌دهد.
در این مرحله از شکل گیری دلبستگی، توانایی کودک در تشخیص مادر بهتر می‌شود. این مرحله در سن شش ماهگی تا 2 یا 3 سالگی ادامه پیدا می‌کند. کودک به صورت فعال به شما توجه کرده و از دیدنتان خوشحال می‌شود. کودک در این مرحله بهانه مادرش را می‌گیرد و در نبود او احساس ناراحتی می‌کند. این کودکان در این سن با نبود مادر ممکن است احساس اضطراب را تجربه کنند.
در همین راستا مفهومی به نام «اضطراب اجتماعی» شکل می‌گیرد. اضطراب جدایی به معنی این است که کودک در نبود شما به شدت احساس بی قراری می‌کند و خواهان برگشت شماست. البته بعد از برگشت مادر این اضطراب کمتر می‌شود. اضطراب جدایی در این سن هنجار به شمار می‌آید اما اگر ادامه یابد و در سنین بالاتر نیز خود را نشان دهد، ممکن است به اختلال اضطراب اجتماعی منجر شود.
مرحله ایجاد ارتباط متقابل از سن دو یا سه سالگی تا پایان دوره کودکی است. در این مرحله از مراحل دلبستگی در کودکان قوه تفکر و فهم کودک بیشتر و تکامل یافته‌تر شده است. در این سن خردسال می‌تواند علت برخی رفتارهای مادر و اطرافیان را درک کند و به احساسات و حالت‌های مادر پی ببرد. در این سن کودک درک می‌کند که شما مجبورید گاهی او را ترک کنید. اگر اضطراب جدایی در این مرحله از زندگی کودکتان ادامه دار شد، می‌توانید از کمک متخصصان این زمینه بهره بگیرید. برای کسب اطلاعات در زمینه مشاوره کودک کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
اگر مراحل دلبستگی به درستی اتفاق بیوفتد، شما می‌توانید رابطه صمیمانه‌تری با فرزند خود داشته باشید. از این طریق نعمت زندگی شاد و به دور از مشکلات روانی را برای کودک خود به دنبال می‌آورید. با کمک گرفتن از یک فرد متخصص می‌توانید دلبستگی سالم را در فرزند خود ایجاد کنید.
منبع : مراحل دلبستگی در کودکان از نظر روانشناسان