یکی از موضوعات چالش‌برانگیز برای والدین حس مالکیت کودکان است که گاه آن‌ها را در مواجهه با رفتارهای کودک دچار استیصال می‌کند. اغلب کودکان نسبت به اسباب‌بازی‌های خود احساس مالکیت دارند و به سختی آن‌ها را در اختیار دیگر همسالان قرار می‌دهند. گاه این موضوع دعوای بین دو کودک را به بار می‌آورد و زمانی که والدین مداخله می‌کنند، ممکن است مشکلات بیشتری به وجود بیاید و کودک دچار ناراحتی و آزردگی شود. برخورد و واکنش صحیح والدین در این مواقع اهمیت بسیاری دارد. برخورد والدین باید به گونه‌ای باشد که ضمن حفظ حس مالکیت کودک حس دوستی و مهربانی او رشد کند. با اطلاع از راه‌های برخورد با حس مالکیت کودکان و کمک گرفتن از یک فرد متخصص، می‌توانید بهترین برخورد را بر فرزند خود داشته باشید. برای آگاهی بیشتر در زمینه مشاوره کودک کلیک کنید.
منبع : حس مالکیت کودکان
رشد و تکامل انسان در دوران کودکی جنبه‌های مختلفی دارد که شامل رشد اجتماعی، عاطفی، شناختی و جسمانی می‌شود. یکی از موضوعات پر اهمیتی که در حوزه‌ی رشد ذهنی اجتماعی مطرح می‌شود، حس مالکیت کودکان است. این حس از دو سالگی شروع به رشد کرده و باعث می‌شود کودک نسبت به اشیاء گوناگونی مانند اسباب‌بازی‌هایش که مهم‌ترین داراییش هستند، حساس شده و آن‌ها را تنها متعلق به خود بداند.
این حس مالکیت کودکان در سنین دو تا پنج سالگی به اوج خود می‌رسد. احساس مالکیت کودک را وادار می‌سازد تا در برابر عوامل تهدید کننده، مانند کودکی که می‌خواهد با اسباب بازی‌اش بازی کند یا مادر و پدری که می‌خواهند اسباب‌بازی خاصی را از او بگیرند، مقاومت کرده و با رفتارهایی همچون جیغ زدن، گریه کردن و یا کتک زدن کودک دیگر واکنش نشان دهند.
اغلب والدین به دلیل عدم درک درست از رفتارهای کودک با برخوردهای نامناسب به فرزند خود آسیب‌های روانی اجتماعی وارد می‌کنند. رشد اجتماعی کودک زمانی حاصل می‌شود که او بتواند در قالب سازگاری متقابل با همسالان و محیط، به درک رفتارهای دیگران و کنترل و تنظیم رفتارها و تعاملات خود بپردازد. از این رو برخورد صحیح والدین در برابر حس مالکیت کودکان در مسیر کمک به مهارت‌های ارتباطی و سازگاری کودک اهمیت فراوان دارد. برای آشنایی بیشتر با کودکان مقاله روانشناسی کودک را مطالعه نمایید.
بسیاری از والدین دعواهای کودکان بر سر اسباب‌بازی‌هایشان را شاهد بوده‌اند؛ گاه کودک نمی‌خواهد اسباب‌بازی خود را به شخص دیگری بدهد و یا اینکه بر سر مدت زمان بازی با یک اسباب‌بازی خاص با کودک دیگر دعوایش می‌شود و گاه کتک‌کاری می‌کند. در این شرایط لازم است والدین وارد ماجرای دو کودک شوند و برخوردی منصفانه داشته‌باشند. واکنش آن‌ها باید به گونه‌ای باشد تا ضمن کمک به تقویت حس دوستی و اشتراک‌گذاری در کودک، لطمه‌ای به حس مالکیت طلبی‌اش وارد نشود و به او احترام گذاشته‌شود. دعوا کردن کودک و یا تنبیه فیزیکی آن هم در حضور کودک دیگر تنها باعث ایجاد تنفر و اختلاف بیشتر در کودک می‌شود.
با مشاهده‌ی دعوای کودکتان با کودک دیگر پیش از هر چیز سعی کنید آرام باشید. سپس علت و موضوع دعوا را از هر دو کودک بپرسید و نظر آن‌ها را جویا شوید. از آن‌ها بپرسید که کدامشان در ابتدا مشغول بازی با اسباب‌بازی بوده و به چه مدت بازی کرده‌است. سپس کودکی که حس مالکیت طلبی دارد را از احساسات کودک دیگر باخبر سازید. برای مثال از او بپرسید “می‌دانی حال که اسباب‌بازی‌ات را به برادرت نداده‌ای چه احساسی دارد؟ فکر نمی‌کنی او ناراحت و دلگیر است؟” با این کار کودک متوجه احساس ناراحتی که در کودک دیگر ایجاد کرده می‌شود.
با لحن ملایم و محبت‌آمیز از او بخواهید برای مدتی اجازه دهد تا کودک مقابل هم با اسباب‌بازی‌اش مشغول شود. از فریاد زدن و تهدید کردن کودکان و به کار بردن جملاتی مانند “اگر نمی‌توانید با هم بازی کنید اسباب‌بازی‌ات را می‌گیرم و دیگر بهت نمی‌دهم” بپرهیزید. همچنین اسباب‌بازی کودک را از او نگیرید؛ این کار حس مالکیت کودکان را خدشه‌دار کرده و به احساساتشان ضربه می‌زند.
ابتدا روش ذکر شده را به کار ببرید و بعد توجه کودکان را به این موضوع جلب کنید که برای بازی کردن با یکدیگر و اشتراک‌گذاری اسباب‌بازی‌ها چه راهکارهای مختلفی وجود دارد. لازم است جهت تقویت روحیه دوستی و همچنین حل چالش‌های بین کودکان از روشی جذاب برای آن‌ها استفاده کنید. مثلا از کودکان بپرسید “به نظرتان برای این که هر دوی شما بتوانید از این اسباب‌بازی استفاده کنید چه کار می‌توانیم بکنیم؟”
با این کار کودکان را تشویق کنید تا برای بازی کردن با یکدیگر و استفاده‌ی مشترک از یک اسباب‌بازی، برنامه‌ریزی کنند. شما هم در طرح‌ریزی این برنامه به آن‌ها کمک کنید. برای مثال به آن‌ها پیشنهاد دهید برای بازی کردن با ماشین اسباب‌بازی یک نفر راننده شود و دیگری در کنار راننده به او در مورد موانع و ماشین‌های دیگر هشدار دهد و با بلندگو اعلام کند.
حواستان باشد به عنوان والدین کودک همیشه به حس مالکیت او احترام بگذارید. با این کار به حفط ارزش و اعتماد به نفس کودک کمک می‌کنید. گاه کودک اسباب‌بازی گران قیمتی دارد که دلش نمی‌خواهد آن را به خواهر برادر یا دوستش بدهد؛ ابتدا علت آن را جویا شوید. ممکن است کودکان عنوان کند که کودک دیگر اسباب‌بازی محبوبش را خراب می‌کند. در این صورت اصراری برای گرفتن اسباب‌بازی از کودک نداشته‌باشید بلکه با کمال احترام از او خواهش کنید اسباب‌بازی دیگری که برای خواهر یا برادرش جذاب است به او بدهد. با این کار حس دوستی و سخاوت نیز در او تقویت می‌شود و در عین حال به حس مالکیتش آسیبی وارد نمی‌شود.
اگر کودک احساس تملک زیادی به اسباب‌بازی خود و یا دیگران دارد و تحت هیچ شرایطی کوتاه نمی‌آید، او را درک کنید؛ کودکان در ابتدای کار درک مناسب و کاملی از مفهوم به اشتراک گذاری ندارند و این امری طبیعی است که آموزش و راهنمایی شما را می‌طلبد. باید با او گفتگو کنید و اجازه دهید تا برای مدتی خوب به حرف‌هایتان فکر کند. توجه داشته‌باشید هر چه ارتباط صمیمانه‌تر و محبت‌آمیزتری با کودک داشته‌باشید، حرف‌شنوی بیشتری هم از شما خواهد داشت.
مفاهیمی مانند به اشتراک گذاشتن وسایل و بازی گروهی را با بازی و آهنگ به او آموزش دهید. تشویق کردن کودک به تقویت رفتارهای مثبت در او می‌انجامد؛ برای مثال هر گاه وسایلش را با کودک دیگری به اشتراک گذاشت یا نوبت را در بازی کردن رعایت کرد او را تشویق کنید، در آغوش بگیرید و یا خوراکی مورد علاقه‌اش را به او بدهید.
کودکان بیشتر از هر چیزی با مشاهده کردن مسائل را یاد می‌گیرند و در این زمینه والدین اولین الگوی آن‌ها هستند. در صورتی که به عنوان بزرگتر کودک، بخشندگی و مشارکت داشته‌باشید و به طور نامحسوس کاری کنید تا کودک این موارد را از شما ببیند، به مرور زمان تقلید کرده و خودش چنین رفتارهایی را در بازی با دوستانش به کار می‌برد.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
اگر هیچ کدام از راه‌حل‌های ذکر شده مؤثر نبودند یا کودک نسبت به وسایل دیگران احساس مالکیت زیادی پیدا کرد، می‌توانید از کمک روانشناس و مشاوره کودک بهره‌مند شوید. روانشناس شرایط کودک و خانواده را بررسی می‌کند و راهکارهای مناسب را در اختیارتان قرار می‌دهد.
منبع : حس مالکیت کودکان
بیش فعالی کودکان (ADHD) چیست؟ بیش فعالی کودکان نوعی اختلال عصبی-رشدی است که باعث می‌شود آن‌ها بیش‌ازحد معمول فعالیت کنند و در برخی موارد نیز می‌تواند با ضعف در توجه و تمرکز همراه باشد. این اختلال پیامدهای منفی بسیاری را برای فرد و خانواده به همراه خواهد داشت و به همین خاطر لازم است خانواده‌هایی که فرزندی با این اختلال دارند و یا به وجود نشانه‌های اختلال بیش فعالی در فرزندشان مشکوکند از یک متخصص روانشناسی کودک کمک بگیرند. علاوه بر نیاز فرزندتان به دریافت خدمات تخصصی، خانواده شما با بحرانی جدی روبه‌رو شده که حتی می‌تواند سلامت روان سایر فرزندان و همین‌طور کیفیت ارتباط میان شما و همسرتان را نیز تحت تأثیر قرار دهد. به همین خاطر بهتر است با کمک گرفتن از مشاورین خانواده راهکارهایی را برای مدیریت هرچه بهتر این شرایط پیدا کنید.
منبع : بیش فعالی کودکان (ADHD)
بیش فعالی در کودکان یکی از انواع اختلالات عصبی رشدی است و به این معناست که مغز آن‌ها دچار اختلالاتی می‌شود که باعث می‌گردد تا حد زیادی توانایی کنترل رفتارشان را از دست بدهند. به همین خاطر در کنار فعالیت بیش‌ازحد شما شاهد رفتارهای بدون فکر و هیجانی از این کودکان خواهید بود زیرا آن‌ها نمی‌توانند فعالیت خود را برای تفکر منطقی و بررسی سود و زیان رفتارهایشان متوقف کنند. بیش‌فعالی باعث بروز دشواری‌هایی در ارتباط با کودک خواهد شد. برای مثال بسیاری از همسالان کودک تمایلی به بازی با وی ندارند زیرا او قواعدی مانند رعایت نوبت را در بازی‌ها رعایت نمی‌کند.
کنار گذاشته شدن از جمع همسالان و همین‌طور شکست‌هایی که این افراد معمولاً در حفظ تمرکز و به پایان رساندن موفقیت‌آمیز یک فعالیت با آن درگیر می‌شوند می‌تواند باعث بروز مشکلاتی نظیر اعتیاد یا افسردگی در فرد باشد. همچنین خواهران و برادران کودک بیش‌فعال نیز معمولاً مشکلاتی را در محیط خانواده تجربه خواهند کرد. برای مثال آن‌ها همواره شاهد توجه بیش‌ازحد شما به خواهر یا برادر دیگرشان هستند و این موضوع می‌تواند باعث ناراحتی آن‌ها باشد. به همین خاطر درصورتی‌که فرزند شما یا کودکی در اطرافیانتان دچار این اختلال شده بهتر است نسبت به درمان کودک و همین‌طور سلامت روان سایر اعضا حساسیت داشته باشید.
کودکان بیش فعال کودکانی استثنایی هستند که به سه دسته مختلف تقسیم می‌شوند. کودکانی که تنها بیش فعال بوده، کودکانی که تنها نقص توجه دارند و کودکانی که هم بیش فعال بوده و هم نقص توجه دارند. در ادامه به طور کامل درباره این سه دسته توضیح خواهیم داد. برای آگاهی بیشتر درباره کودکان استثنایی کلیک کنید.
در این اختلال تنها مشکل کودک فعالیت بیش‌ازحد است. این کودکان معمولاً به‌سختی می‌توانند روی یک صندلی آرام بنشینند و مرتباً در حال حرکت در محیط هستند. آن‌ها معمولاً بدون فکر کردن عمل می‌کنند و به همین خاطر ممکن است مشکلاتی را برای خود ایجاد کنند.
کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه نشانه‌های بیش‌فعالی را از خود نشان نمی‌دهند اما اصلی‌ترین مشکل این کودکان ضعف در توجه و تمرکز است. این گروه از کودکان معمولاً نمی‌توانند برای مدت طولانی روی موضوعی تمرکز کنند، توجه آن‌ها به‌سرعت از موضوع پرت می‌شود و معمولاً وسایلشان را گم می‌کنند.
اختلال این کودکان ترکیبی از دو حالت دیگر است. آن‌ها علاوه بر اینکه بیش‌ازحد فعالیت می‌کنند در تمرکز حواس و توجه به یک موضوع نیز ناتوان هستند.
نشانه‌های بیش‌فعالی کودک می‌بایست حداقل در دو محیط از سه محیط (خانه، مدرسه، جمع دوستان) و برای مدت حداقل 6 ماه ادامه داشته باشد. همچنین شروع نشانه‌ها می‌بایست تا قبل از رسیدن کودک به 12 سالگی اتفاق افتاده باشد. ازجمله شایع‌ترین نشانه‌های بیش‌فعالی در کودکان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.
اگرچه تاکنون دلیل مشخصی برای اختلال بیش‌فعالی پیدا نشده بااین‌حال تحقیقات نشان‌دهنده این موضوع است که بیش‌فعالی در کودکان تحت تأثیر دلایل فیزیولوژیکی-روانی-اجتماعی قرار دارد. به‌طورقطع اختلال بیش‌فعالی به معنای آسیب در برخی نقاط مغز است اما بروز این آسیب علاوه بر اینکه نیازمند زمینه ژنتیکی و خانوادگی است به موارد دیگری ازجمله مصرف الکل در دوران بارداری و همین‌طور میزان سرب موجود در هوا نیز بستگی دارد.
متأسفانه بیش‌فعالی اختلالی قابل‌درمان نیست و نشانه‌های آن همواره با فرد باقی خواهد ماند. به همین خاطر یادگیری مدیریت این نشانه‌ها یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که والدین کودکان بیش‌فعال باید به آن توجه داشته باشند. درصورتی‌که نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی مدیریت نشوند کودکان با مشکلات بسیاری در طول زندگی خود مواجه خواهند شد. آن‌ها معمولاً در تحصیل و حتی یادگیری حرفه‌های مختلف ناتوان هستند و این می‌تواند تا حد زیادی باعث سرخوردگی و ضعف اعتمادبه‌نفس در این کودکان باشد. علاوه بر این ناتوانی این کودکان در رعایت مقررات اجتماعی باعث خواهد شد تا آن‌ها معمولاً در هیچ جمعی پذیرفته‌شده نباشند و این می‌تواند باعث مشکلات روحی بیشتری ازجمله افسردگی برای آن‌ها باشد.
افسردگی، از دست دادن اعتمادبه‌نفس و تنهایی ازجمله مشکلاتی هستند که می‌تواند باعث سوق پیدا کردن این افراد به سمت اعتیاد باشد. به همین خاطر بهتر است در کنار استفاده از درمان‌های دارویی برای کاهش نشانه‌های بیش‌فعالی از درمان‌های روان‌شناختی که برای این کودکان وجود دارد نیز استفاده کنید. به میزانی که شما مهارت‌های کودک درگیر با بیش‌فعالی را افزایش دهید وی می‌تواند زندگی سازگارانه تری را در آینده تجربه نماید. برای اطلاع بیشتر درباره درمان بیش فعالی کلیک کنید.
مواجه‌شدن با این واقعیت که فرزند شما دچار اختلال بیش‌فعالی است می‌تواند شرایط روحی شما را تا حد زیادی به هم بریزد. بااین‌حال روانشناسان خانواده و کودک معتقدند رفتار والدین در این شرایط می‌تواند تا حد زیادی شدت این اختلال را در کودک مشخص کند. به میزانی که شما تلاش بیشتری برای آموزش مهارت‌های مختلف به کودک داشته باشید فرزند شما رفتارهای سازگارانه تری را یاد خواهد گرفت و به‌تدریج توانایی مدیریت خود را به دست خواهد آورد. ازجمله موضوعاتی که شما می‌بایست به آن‌ها توجه داشته باشید موارد زیر را دربرمی‌گیرد.
ارتباط با کودکانی که دارای اختلال بیش‌فعالی هستند در برخی مواقع طاقت‌فرسا خواهد بود. شما احتمالاً تنها برای چند دقیقه می‌توانید رفتار آن‌ها را کنترل کنید و این موضوع به‌تدریج باعث دلسرد شدن شما یا بدرفتاری با کودک خواهد شد. در چنین شرایطی به خود یادآوری کنید که پیشرفت در آموزش به کودکان بیش‌فعال نیاز به صبر و آرامش دارد و شما می‌بایست به پیشرفت‌های بسیار کوچک آن‌ها نیز امیدوار باشید. همواره این موضوع را به خاطر داشته باشید که فرزند شما عمداً از حرف‌هایتان سرپیچی نمی‌کند و یا به‌قصد لجبازی تکالیف را رها نمی‌کند. بلکه توانایی او به میزانی است که مشاهده می‌کنید.
کمک گرفتن از همسر، والدین یا دوستانتان برای آموزش کودکان بیش‌فعال که در واقع کودک استثنایی محسوب می‌شوند می‌تواند تا حد زیادی مفید باشد. شما احتیاج خواهید داشت زمان‌هایی را به استراحت و تمدد اعصابتان اختصاص بدهید و به همین خاطر بهتر است از اطرافیان بخواهید در برخی مواقع برای نگهداری از فرزندتان به شما کمک کنند.
یکی از مهم‌ترین نکات درزمینهٔ بهبود بیش فعالی کودکان این است که تمامی اعضای خانواده به آن‌ها کمک کنند. سعی کنید تا جای ممکن اطلاعات خود و سایر اعضا را از این اختلال و نحوه برخورد با آن افزایش دهید. از همسرتان بخواهید در شرایط موجود بیش از گذشته همراه شما باشد و همین‌طور از سایر فرزندانتان نیز بخواهید با شما همکاری داشته باشند. شما می‌توانید برای مدیریت خانواده خود در شرایط پیش‌آمده از یک مشاور خانواده نیز کمک بگیرید.
وجود کودک بیش‌فعال در خانواده حجم عظیمی از زمان و انرژی شما را درگیر خود خواهد کرد و این موضوع ممکن است باعث شود تا شما زمان کمتری را به سایر فرزندان، همسر یا والدین خود اختصاص دهید. با توجه به اینکه این موضوع خود می‌تواند مشکلات ثانویه بسیاری را برایتان ایجاد کند بهتر است همواره تلاش کنید تا محبت و توجه خود را به سایر اعضای خانواده نیز نشان دهید.
نخستین قدم برای درمان اختلال بیش‌فعالی، تشخیص گذاری درست است. تشخیص اختلال بیش‌فعالی صرفاً بر عهده متخصصین روانشناسی کودک است و به همین خاطر بهتر است تا پیش از مشورت با یک متخصص راجع به نوع مشکل فرزندتان قضاوت نکنید. متخصصین نخست بررسی‌هایی را راجع به سلامت گوش، چشم و سایر اندام‌ها انجام می‌دهند تا از سلامت آن‌ها و نبود سایر اختلالاتی که نشانه‌هایی مشابه با بیش‌فعالی ایجاد می‌کنند مطمئن شوند. درصورتی‌که متخصص به تشخیص اختلال بیش‌فعالی در کودک برسد درمان برای وی شروع خواهد شد.
نتایج پژوهش‌ها بیانگر این موضوع است که درمان‌های دارویی و رفتاری از تأثیرگذارترین روش‌ها در درمان بیش فعالی کودکان است. اگرچه استفاده از درمان‌های دارویی شرط اصلی برای درمان کودکان بیش‌فعال است و بدون آن‌ها شما نخواهید توانست آموزش دیگری به کودک ارائه کنید بااین‌حال آن‌ها نیاز دارند که آموزش‌هایی را درزمینهٔ چگونگی مدیریت رفتارها و احساسات خود دریافت کنند تا بتوانند با غنی‌تر کردن خزانه رفتاری خود در محیط‌های مختلف سازگارانه تر رفتار کنند. به همین خاطر بهتر است علاوه بر دارودرمانی سایر درمان‌های روان‌شناختی نظیر آموزش‌های رفتاری و همین‌طور گفتاردرمانی را نیز جدی بگیرید. برای اطلاع از روند دریافت مشاوره کودک کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
فعالیت مداوم و بدون نیاز به استراحت، رفتارهای تکانه‌ای، ناتوانی در صبر کردن و انتظار برای رسیدن به خواسته‌ها، ناتوانی در تمرکز بر مسائل مختلف و همین‌طور فراموش کردن موضوعات مختلف یا گم کردن وسایل ازجمله نشانه‌های بیش‌فعالی هستند.
خیر؛ بیش‌فعالی اختلالی نیست که قابل‌درمان باشد اما استفاده از درمان‌های دارویی و روان‌شناختی در کنار تغییر در سبک زندگی مانند انجام ورزش‌های روزانه و تخلیه انرژی می‌تواند باعث کاهش نشانه‌های اختلال باشد.
کودکان بیش‌فعال معمولاً به دلیل ناتوانی در تحصیل یا یادگیری سایر مهارت‌ها دچار ضعف اعتمادبه‌نفس و احساس سرخوردگی می‌شوند. علاوه بر این ناتوانی آن‌ها در رعایت قواعد اجتماعی باعث می‌شود تا آن‌ها تبدیل به افرادی منزوی شوند که تمامی این مشکلات آن‌ها را دچار بیماری‌هایی نظیر افسردگی یا اعتیاد خواهد کرد.
منبع : بیش فعالی کودکان (ADHD)
ترس از مدرسه معمولا بین کودکان دبستانی که برای اولین بار می‌خواهند وارد محیط مدرسه شوند تا حدی طبیعی است چرا که کودک تا پیش از آن تجربه‌ی دوری از والدین و ورود به جامعه‌ای بزرگتر را نداشته به همین دلیل دچار اضطراب می‌شود. اما زمانی که این اضطراب شدید باشد و کودک توانایی سازگاری با آن را نداشته‌باشد، نیاز به بررسی بیشتر وجود دارد. کودکانی که ترس از مدرسه دارند، مقاومت شدیدی برای رفتن به مدرسه از خود نشان می‌دهند و وقتی مجبور به این کار می‌شوند رنج زیادی را تحمل می‌کنند. فرآیند درمان و کمک به بهبود ترس از مدرسه در کودکان مستلزم آگاهی و شناخت دقیق والدین از علائم و علت‌های این پدیده است.
منبع » ترس از مدرسه
اغلب والدین ترس از مدرسه در کودکان را زیاد جدی نمی‌گیرند و از علائم روانی، رفتاری و جسمانی آن خبر ندارند. این ناآگاهی و نادیده گرفتن گاه منجر به افزایش استرس و اضطراب در کودکان و ورود آسیب‌های روانی بیشتر در نتیجه آن می‌شود. در ادامه می‌توانید از علائم ترس از مدرسه آگاه شوید.
کودکانی که ترس از مدرسه دارند اغلب هنگام رفتن به مدرسه بهانه‌تراشی و مقاومت می‌کنند و تمام تلاش خود را برای قانع کردن والدین و ماندن در خانه به کار می‌گیرند؛ به پدر و مادر خود می‌چسبند، حتی ممکن است دروغ بگویند که مریض هستند، فرار کنند یا پنهان شوند. قشقرق به پا کردن، پریشانی و تجربه‌ی ترس و اضطراب شدید از دیگر علائم رفتاری ترس از مدرسه است که خود می‌تواند از وجود اختلال اضطراب جدایی در کودک خبر دهد. زمانی که کودک به مدرسه می‌رود ممکن است بارها درخواست کند تا به مادر خود زنگ بزند، برای بلندشدن از رخت خواب و آماده شدن برای رفتن به مدرسه مشکلات فراوان دارد و از شرکت در فعالیت‌های گروهی با همسالان خود در مدرسه امتناع می‌کند.
سطح بالای استرس و اضطراب از مدرسه رفتن گاه به شکل دردهای جسمانی مانند دل درد، سردرد، استفراغ، تپش قلب، سرگیجه، خشکی دهان، اسهال و ضعف در کودک بروز پیدا می‌کند. این علائم کاملا واقعی به نظر می‌رسند اما در حقیقت ناشی از استرس زیاد هستند. علائم جسمانی معمولا در روزهای تعطیل که کودک به مدرسه نمی‌رود رفع می‌شود و زمانی که قرار است به مدرسه برود دوباره بروز پیدا می‌کنند.
کودکان مبتلا به مدرسه هراسی علاوه بر استرس و اضطراب مشکلات روانی دیگری مانند اختلال در خواب، جویدن ناخن، پرخاشگری، لکنت زبان، شب ادراری و گاهی ترس از تاریکی را تجربه می‌کنند. هنگام شب نمی‌توانند به راحتی به خواب بروند و یا از خوابیدن امتناع می‌کنند.
_نگرانی در مورد امنیت یا سلامت یکی از اعضای خانواده مانند نگرانی در مورد بیماری پدر یا مادر
_طلاق، مرگ عضوی از خانواده و رویدادهای ناخوشایند که منجر به تروما شده‌اند
_داشتن والدینی که بیش از حد کودک را به خود وابسته کرده‌اند
_ترس از امتحان یا نمرات پایین و عملکرد ضعیف در درس‌ها
_مورد زورگویی واقع شدن در محیط مدرسه
_نگرانی از تنبیه یا مسخره شدن در مدرسه
_مشکلات مداوم مانند شب ادراری
_نقل مکان، عوض کردن مدرسه
_خجالتی بودن کودک
_افسردگی
اغلب بیزاری یا ترس از مدرسه رفتن خود به خود و به مروز زمان در کودکان از بین می‌رود اما اگر احساس می‌کنید اضطراب کودک شما عمیق است و مدت زمان زیادی است که این ترس و اضطراب را تجربه می‌کند، باید اقدامات مؤثری در پیش بگیرید. در صورت نادیده گرفتن این مسئله، استقلال و بلوغ روانی کودک به خطر می‌افتد.
پیش از هر اقدامی کودک را برای معاینه پیش پزشک اطفال ببرید؛ چرا که در برخی موارد علائم جسمانی مانند دردهای شکمی نه به خاطر ترس از مدرسه، بلکه به علت پزشکی بروز پیدا می‌کنند. پزشک وجود هر گونه علت قابل درمان را تشخیص خواهد داد و به این ترتیب هر نوع بیماری جسمانی احتمالی درمان می‌شود.
در صورتی که مشکل ترس از مدرسه در کودک به علت‌های پزشکی مرتبط نبود و خیالتان از بابت سالم بودن جسم کودک راحت شد، حتما از معلم و یا مشاور مدرسه در این زمینه راهنمایی بگیرید. با کمک آن‌ها می‌توانید علل احتمالی ترس کودک از مدرسه رفتن را در نظر بگیرید و علت اصلی را شناسایی کنید. همچنین مشاور مدرسه می‌تواند به شما کمک کند تا با طرح برنامه‌ای منسجم، کودک را برای رفتن به مدرسه تشویق کنید و تمایل او را افزایش دهید.
1. با کودک خود صحبت کنید و از او در مورد احساساتش سؤال بپرسید. برای مثال از او بپرسید وقتی در مدرسه است چه چیزی بیشتر از همه او را آزار می‌دهد.
2. همواره به کودک تسلی دهید و به او یادآوری کنید همه چیز درست می‌شود. گفتار و رفتار شما باید یکسان باشد بنابراین نگرانی‌های خود را بروز ندهید.
3. ضعف‌ها و ناتوانی‌های کودک در یادگیری درس‌ها و آموختن را بررسی کنید و ببینید آیا این موضوع می‌تواند علتی بر ترس از مدرسه باشد یا خیر.
4. این موضوع را با معلم یا مشاور مدرسه در میان بگذارید و از آن‌ها بخواهید هنگام بروز مشکل در مدرسه پشتیبان کودک باشد.
5. در کنار درس خواندن امکاناتی برای تفریح و پرداختن به موضوعات مورد علاقه برای او فراهم کنید.
6. به کودک کمک کنید تا روابطش با دوستانش را گسترش دهد؛ آن‌ها را به منزل دعوت کنید.
7. اگر کودک مورد زورگویی در مدرسه واقع شده راهبردهای بازپس گیری قدرت را به او آموزش دهید و اگر با تهدیدی جدی در مدرسه مواجه است هر چه سریع‌تر برای رفع آن اقدام کنید.
8. رفتارهای مثبت کودک و ماندن او برای چند ساعت طولانی در مدرسه را با پاداش دادن تقویت کنید.
9. در صورتی که ترس کودک شدید است، تنها برای چند ساعت او را در مدرسه تنها بگذارید و به مرور مدت زمان آن را افزایش دهید.
10. بهترین کار این است که از مشاوره کودک کمک بگیرید به خصوص اگر مشکلات و اختلافات خانوادگی علت ترس کودک از مدرسه رفتن باشد. برای کسب اطلاعات در زمینه مشاوره کودک کلیک کنید.
ترس از مدرسه در کودکان برای والدین آن‌ها نیز بسیار سخت است و اغلب با دردسرهای زیادی همراه می‌شود. با این وجود لازم است والدین تلاش خود را برای حل این مسئله و کمک به کودک جهت رهایی از ترس‌ها و اضطراب‌هایش به کار بگیرند، با کودک در مورد ترس‌هایش صحبت کنند و حمایت‌گر او باشند. کودکتان باید احساس کند که از همراهی شما در حل این مسئله برخوردار است و می‌تواند با کمک والدین بر استرس و نگرانی خود غلبه کند. به او نشان دهید که نگرانی‌‌ها و ترس‌هایش را درک می‌کنید و مشکلش را کوچک نشمارید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
گریه کردن کودکان در مدرسه یکی از علائم ترس از مدرسه و محیط آن است. امکان دارد کودک در مدرسه مورد زورگویی واقع شده باشد و یا جدایی از والدین با اضطراب شدیدی برای او همراه باشد و به همین دلیل مدام در مدرسه گریه کند.
پیش از هر چیز لازم است علل استرس و ترس کودک از رفتن به مدرسه را بررسی کنید و در این مورد از مشاور مدرسه یا معلم کمک بگیرید. سپس می‌توانید با راهکارهای ارائه شده و یا مراجعه به روانشناس بهترین روش‌های درمان را به کار بگیرید.
منبع » ترس از مدرسه
لکنت زبان کودکان یکی از اختلالاتی است که می‌تواند توانایی صحبت کردن آن‌ها را تا حد زیادی تحت تأثیر خود قرار داده و حتی باعث بروز مشکلات روحی مانند انزوا، افسردگی و اضطراب در کودک شود. لکنت زبان معمولاً خود را به شکل تکرار یک حرف یا صدا، کشیدن طولانی‌تر یک حرف، ناتوانی از تلفظ برخی حروف و همین‌طور ادای پرفشار برخی کلمات نشان می‌دهد. این عارضه می‌تواند در هر سنی شروع شود اما در بیشتر مواقع سن شروع لکنت زبان کودکان میان 2 تا 5 سالگی است. اگرچه بسیاری از مواقع لکنت‌ها به‌خودی‌خود و در جریان رشد برطرف می‌شوند بااین‌حال برخی اوقات نیز ممکن است این ناتوانی همراه کودک باقی بماند. به همین خاطر بهتر است درصورتی‌که فرزند شما یا هر یک از نزدیکانتان دارای لکنت است این موضوع را با یک متخصص روانشناسی کودک در میان بگذارید.
منبع » لکنت زبان کودکان
لکنت زبان کودکان اختلالی است که توانایی صحبت کردن کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال که یکی از انواع اختلالات گفتاری می‌باشد ممکن است در هر سنی شروع شود اما بیشتر موارد مبتلابه لکنت در سنین 2 تا 5 سالگی اتفاق می‌افتد و متأسفانه با رسیدن کودک به سن مدرسه شدت بیشتری پیدا می‌کند. کودکانی که دچار لکنت هستند معمولاً بعضی صداها را در یک کلمه تکرار می‌کنند و یا برای مدتی طولانی‌تر از معمول می‌کشند. ناتوانی از تلفظ برخی حروف و همین‌طور بیان پرفشار برخی اصوات ازجمله نشانه‌های لکنت زبان کودکان هستند.
یکی از مشکلاتی که معمولاً به همراه لکنت بروز پیدا می‌کند این است که کودک در حین صحبت کردن حرکاتی مانند چشمک زدن، تکان دادن دست یا حرکت دادن فک و لب‌ها را انجام می‌دهد. این موضوع ممکن است به این خاطر ایجاد شود که آن‌ها به‌طور تصادفی در یکی از دفعاتی که دچار لکنت شده‌اند با انجام این حرکت توانسته‌اند مشکل خود را حل کنند و ازاین‌پس این تصور اشتباه برای کودک ایجاد خواهد شد که انجام این حرکات به رفع لکنت وی کمک می‌کند. با توجه به اینکه لکنت باعث بروز مشکلات روحی بسیاری ازجمله از دست دادن اعتمادبه‌نفس یا افسردگی و گوشه‌گیری در کودک می‌شود بهتر است برای درمان این مشکل از یک روانشناس کودک کمک بگیرید. برای اطلاع از دیگر انواع اختلال گفتاری کلیک کنید.
لکنت زبان اختلالی است که در بسیاری از مواقع خود را به‌وضوح نشان خواهد داد و تشخیص وجود این مشکل نیاز به دقت چندانی ندارد. برخی از نشانه‌های لکنت زبان کودکان موارد زیر را دربرمی‌گیرد.
متخصصین تاکنون نتوانسته‌اند دلایل قطعی بروز لکنت زبان را مشخص کنند بااین‌حال فرضیات نشان می‌دهد که اختلال در بخش‌هایی از مغز می‌تواند باعث لکنت زبان کودکان باشد به همین خاطر لکنت زبان یکی از اختلالات عصبی رشدی محسوب می‌شود. همچنین پژوهش‌ها نشان‌دهنده این موضوع است که زمینه ژنتیکی می‌تواند تا 5 برابر احتمال لکنت را افزایش دهد. برخلاف تصور بسیاری از افراد، تحقیقات تا امروز به این نتیجه نرسیده که اضطراب می‌تواند دلیلی برای لکنت باشد اما یکی از مسائلی است که تأثیر بسیاری در شدت لکنت دارد به این صورت که کودکان در شرایط اضطرابی لکنت بیشتری پیدا می‌کنند. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه اختلالات عصبی رشدی کلیک کنید.
لکنت زبان کودکان علاوه بر اینکه مشکلاتی را برای تفهیم منظور کودک به دیگران ایجاد می‌کند باعث خواهد شد تا کودک و همین‌طور والدین او مشکلات روحی بسیاری را نیز تجربه کنند که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد. بهتر است برای جلوگیری از بروز این مشکلات درصورتی‌که فرزند یا هریک از نزدیکان شما دچار لکنت شده برای درمان از یک روانشناس کودک کمک بگیرید.
لکنت زبان می‌تواند باعث شود اطرافیان و به‌خصوص گروه همسالان کودک تمایلی به صحبت کردن با وی نداشته باشند. این موضوع به‌تدریج باعث کناره‌گیری کودک از جمع شده و این موضوع می‌تواند موجب انزوا، احساس تنهایی و همین‌طور افسردگی در کودک باشد. همه ما نیاز داریم تا با دیگران ارتباط برقرار کرده و با آن‌ها دادوستد عاطفی داشته باشیم؛ هنگامی‌که این شرایط برای کودک شما مهیا نباشد احتمال بروز آسیب‌های روانی افزایش پیدا خواهد کرد. به همین خاطر بهتر است نسبت به برقراری ارتباط صحیح با کودکتان حساسیت داشته باشید. برای اطلاع بیشتر درباره افسردگی در کودکان کلیک کنید.
لکنت زبان در کودکان باعث خواهد شد تا آن‌ها در شرایطی که می‌بایست با دیگران و به‌ویژه افراد جدید صحبت کنند میزانی از اضطراب را تجربه نمایند. اضطراب می‌تواند باعث بروز مشکلاتی مانند بی‌میلی به برقراری روابط اجتماعی در فرد شود و تأثیرات نامطلوبی را در شرایط روحی کودک باقی بگذارد.
تحقیقات نشان‌دهنده این است که بروز هرگونه ناتوانی و بیماری در کودکان سلامت روان و کیفیت زندگی والدین آن‌ها را نیز تا حد زیادی تحت تأثیر خود قرار می‌دهد. این موضوع حتی می‌تواند باعث بروز درگیری و اختلاف میان والدین نیز باشد. در شرایطی که چنین مشکلاتی برای شما نیز ایجاد شده بهتر است از یک مشاور خانواده برای حل مشکلات خود کمک بگیرید. برای اطلاع از روند و نحوه دریافت مشاوره کودک کلیک کنید.
نحوه برخورد والدین با لکنت زبان فرزند خود یکی از موضوعاتی است که می‌تواند باعث بهبود یا تشدید مشکلات کودک شود. به‌عنوان والدین کودک به این موضوع توجه داشته باشید که پیشرفت کودک شما در صحبت کردن موضوعی بسیار تدریجی است و نبود پیشرفت‌های چشمگیر و ناگهانی نباید شما را از تلاش برای بهبود شرایط کودک دلسرد کند. در کنار مراجعه به متخصصین روانشناسی کودک و گفتاردرمانی برای درمان لکنت زبان فرزندتان بهتر است به نکات زیر نیز توجه داشته باشید.
برای آگاهی بیشتر درباره درمان لکنت زبان کودکان کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
لکنت ممکن است در هر سنی شروع شود بااین‌حال به‌طور میانگین شروع این اختلال در فاصله سنین 2 تا 5 سالگی خواهد بود.
بله؛ با کمک گرفتن از گفتاردرمانی می‌توان تا حد زیادی مشکل لکنت کودک را برطرف کرد.
اضطراب از برقراری ارتباط به‌ویژه با افراد غریبه، میل به تنهایی و انزوا گزینی و همین طور افسردگی کودک ازجمله مشکلاتی هستند که به دنبال لکنت ایجاد می‌شوند.
منبع » لکنت زبان کودکان
ترس از جدایی از عشق یا به هم خوردن رابطه می‌تواند یک آدم بزرگسال و بالغ را ملزم به ادامه رابطه‌ای آسیب زا نماید. علاوه بر عوامل درونی، عوامل بیرونی و تفکرات مربوط به زمان ازدواج، چشم و هم چشمی‌ها، مشکلات مالی و …. می‌تواند مزید بر علت این ترس باشد. اما مساله هر چه که باشد، می‌توانید با بالا بردن آگاهی خود راه حلی مناسب پیدا نمایید. عدم توجه به این ترس موجب انتخاب‌های غلط و از دست رفتن زمان می‌شود. می‌توانید با دریافت مشاوره رابطه دختر و پسر رابطه خود را چکاپ نمایید.
منبع : ترس از جدایی از عشق
ترس از جدایی از عشق نوعی احساس ترس و اضطراب افراطی نسبت به دور شدن از شریک عاطفی است که منجر به بروز رفتارهای ناسازگارانه نظیر مراقبت‌های افراطی می‌شود.
کسانی که دچار این ترس هستند از نگاه متخصصان تشخیص اختلال اضطراب جدایی را دریافت می‌کنند. این اختلال در گذشته تنها برای کودکان مطرح می‌شد، اما امروزه برای بزرگسالان نیز در نظر گرفته می‌شود. در اختلال اضطراب جدایی نگرانی بسیار مفرط نسبت به از دست دادن عزیزان وجود دارد. این از دست دادن که می‌تواند در قالب مرگ، طلاق و یا پایان دادن به یک رابطه عاشقانه اتفاق بیافتد و علائم اضطرابی شدیدی را پدید نماید و عملکرد او را در حوزه‌های مختلف زندگی کاهش می دهد. ما در ادامه بیشتر با علائم این اختلال آشنا خواهید شد.
براساس آخرین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانپزشکی انجمن روان پزشکان آمریکا کسانی که در بزرگسالی دچار اختلال اضطراب جدایی هستند و به طور اختصاصی ترس از جدایی در رابطه را تجربه می‌کنند، مجموعه‌ای از علائم زیر را بروز خواهند داد:
تجربه اضطراب جدایی در دوران بزرگسالی می‌تواند از رفتار والدین در گذشته، مسائل مربوط به دوران کودکی یا تجربیات ناخوشایند از رابطه عاطفی قبلی نشات بگیرد. همچنین این مشکل ممکن است علامتی از یک اختلال روان شناختی دیگر باشد. برای مثال کسانی که مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم هستند یا کسانی که به مشکلات هذیانی دچار شده‌اند، احتمالا در کنار علائم اصلی اختلال نشانه‌هایی از اضطراب جدایی را نیز نشان دهند.
طبق بررسی‌ها بطور کل زنان و کسانی که در کودکی تجربه هرگونه سوء رفتار را داشته‌اند یا کسانی که در کودکی یک غم بزرگ مثل از دست دادن عزیزان را تجربه کرده‌اند بیش از دیگران در معرض دچار شدن به این مشکل هستند.
متخصصان حوزه سلامت روان اضطراب جدایی در بزرگسالان را به دو روش رواندرمانی و دارودرمانی، درمان می‌کنند. در ادامه به توضیح هریک از آن ها پرداخته‌ایم.
برای درمان انواع اختلالات اضطرابی در قدم اول رواندرمانی توصیه می‌شود. روان درمانی روشی گفتگو محور است و درمانگر برای اجرای آن می‌تواند از رویکردهای مختلفی استفاده کند. از بین این رویکردها (روانکاوی، روان تحلیلی، درمان‌های رفتاری و شناختی رفتاری) پژوهش‌ها نشان می‌دهند که درمان شناختی رفتاری بیش از همه در بهبود علائم اختلال اضطراب جدایی موثر هست.
در این رویکرد هدف درمانگر این است که افکار و رفتارهایی که منجر به تشدید اضطراب جدایی می‌شوند را شناسایی کند. سپس به کمک خود مراجع این افکار و رفتارها مورد اصلاح قرار می‌گیرند. درمان شناختی رفتاری برای اضطراب جدایی در قالب جلسات فردی و یا گروهی اجرا می‌شود و در هر دو صورت جهت بهبود علائم اضطرابی موثر است.
در برخی شرایط نظیر زمانی که علائم اضطرابی بسیار شدید و حاد است، احتمالا روانشناس مراجع را به یک پزشک ارجاع می‌دهد تا برای او داروهای ضداضطرابی تجویز کند. با این حال توجه به این نکته حائز اهمیت است که داروهای ضد اضطرابی راه حلی پایدار برای بهبود اختلال اضطراب جدایی و ترس از دست دادن عشق نیستند.
در نتیجه باید برای بهبود این مشکل حتما از خدمات رواندرمانی کمک بگیرید. نکته بسیار مهم دیگر این است که بسیاری از داروهای ضداضطرابی اعتیادآور بوده و هرگز نباید به طور خودسرانه مصرف شوند. در نتیجه هرگز بدون مشورت با پزشک از آن‌ها استفاده نکنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه عشق و رابطه می توانید در هر زمان از روز برای مشاوره تلفنی با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی ذهن نو از طریق شماره 02166419012 تماس بگیرید.
آیا ترس از جدایی از عشق می تواند ریشه در مشکلات کودکی داشته باشد؟
بله، تجربه از دست دادن عزیزان در دوران کودکی نظیر مرگ مادر یا سایر اعضای خانواده یا تجربه هرگونه سوء استفاده و آزار در این دوران می‌تواند در بروز اختلال اضطراب جدایی نقش داشته باشد.
منبع : ترس از جدایی از عشق