اختلال نافرمانی مقابله ای از جمله اختلالات کنترل تکانه است که کودکان مبتلا اغلب الگوی رفتار منفی گرایانه، خصمانه و نافرمان را حداقل به مدت شش ماه از خود بروز می‌دهند. همچنین کودک خصوصیات کینه جویی، خلق زودرنج و رفتارهای سرکشانه را حداقل در تعامل با یکی از افراد غیر خانواده نمایش می‌دهد. این اختلال معمولا بین 8 تا 12 سالگی نمایان میشود و عوامل مختلفی از جمله ژنتیک، محیط و تربیت نقش عمده‌ای در این اختلال ایفا می‌کنند. با این حال با توجه به اینکه این کودکان در آینده به عنوان فردی بزهکار شناسایی شده و با ترک تحصیل و مشکلات اجتماعی مواجهه میشوند؛ اهمیت درمان و توجه به آنان بسیار زیاد است. در این راه مشاوره کودک میتواند به شما در درمان هرچه سریع‌تر و آشنایی با نشانهها یاری رسان باشد.
منبع : اختلال نافرمانی مقابله ای کودک
نافرمانی مقابله ای اختلالی است که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی در دسته اختلالات کنترل تکانه قرار دارد. در این اختلال کودکان به طور دائم خشمگین میشوند و پرخاشگری نشان می‌دهند. در کنار این مسئله نافرمانی و لجبازی نیز می‌کنند. عمدا کارهایی را انجام می‌دهند که باعث آزار و اذیت دیگران شود و یا آنها را تحریک می‌کنند تا عصبانی شوند. این اختلال در سنین پیش دبستانی رایج است و میتواند زمینه ساز اختلال سلوک در مراحل بعدی زندگی فرد باشد.
کودکان مبتلا به این اختلال دو خصیصه اصلی دارند.
1. سطوح بالای واکنش پذیری هیجانی: به این معنا که دارای واکنش پذیری هیجانی بالایی هستند و به سرعت به اتفاقات و اطرافیان خود واکنش نشان می‌دهند.
2. عدم تحمل ناکامی: نمی‌توانند مخالفت والدین خود را برای کاری تحمل کنند و تحمل حرف “نه” شنیدن را ندارند که همین ویژگی میتواند به بحث و جدل با والدین، معلمان و سایر افراد منجر میشود.
برای آشنایی بیشتر در زمینه کودکان استثنایی کلیک کنید.
در این اختلال فرد مجموعه‌ای از نشانههایی مانند عصبانیت، خشم، جر و بحث، نافرمانی و لجبازی، بی‌اعتنایی، کینه توزی و تلاش برای ناراحت کردن دیگران را از خود نشان می‌دهد. این نشانهها را میتوان به سه مجموعه کلی تقسیم بندی کرد.
خلق خشمگین و تحریک پذیر
رفتارهای جر و بحث جویانه و چالش برانگیزانه
کینه توزی و بدجنسی
در 6 ماه گذشته حداقل دوبار از سر کینه توزی و بدجنسی خواسته به دیگران آسیب برساند و یا آنها را ناراحت کند.
بیشتر بخوانید : اختلالات عصبی رشدی
گروهی از روانشناسان علت این اختلال را در خانواده و تربیت بیش از حد سخت گیرانه و ضد و نقیض دار آنها میدانند و گروهی دیگر ناشی از آن میدانند که کودکان میخواهند تا رفتار والدین خود را تقلید کنند. این اختلال در کودکانی که مسئولیت تربیت آن چندین بار بر عهده افراد مختلف قرار گرفته است، بیشتر دیده میشود. به نظر میرسد عوامل ژنتیکی نیز در این بیماری نقش مهمی دارند. علاوه بر این وضعیت بد اجتماعی-اقتصادی، استرس‌های ناشی از زندگی میتوانند از دیگر دلایل مهم این اختلال باشند.
این کودکان به دلیل رفتارهای پرخاشگرانه خود، مقاومت و بحث کردن با دیگران و اصرار بر حل مشکلات خودشان بدون نیاز به کمک دیگران، کم کم به افرادی منزوی تبدیل میشوند. در مدرسه هیچ دوستی نخواهند داشت و رابطه مناسبی با والدین، معلمها و اطرافیان خود ایجاد نمیکنند. در کنار این مسائل دچار افت عملکرد تحصیلی میشوند و روابط اجتماعی آنها مختل میشود و به عنوان فردی بزهکار در جامعه شناخته میشوند. این شکستها موجب میشوند تا کودک احساس افسردگی کند. از پیامدهای دیگر این اختلال کاهش اعتماد بنفس، پایین آمدن عزت نفس و حتی گاهی گرایش نوجوانان مبتلا به سوء مصرف مواد و الکل است.
درمان این اختلال براساس عواملی مانند سن، شدت بیماری و توانایی کودک برای مشارکت تعیین میگردد. به طور کلی درمان مجموعه‌ای از رواندرمانیهای مختلف، آموزش والدین و کودکان است. شما می‌توانید این درمان‌ها را توسط مجرب ترین متخصصان کودک نی نی مایند دریافت نمایید.
دارو درمانی معمولا برای کودکان مبتلا به این اختلال تجویز نمیشود مگر اینکه کودک همزمان به اختلالات دیگری مانند افسردگی یا ADHD مبتلا باشد و برای کنترل علائم آن اختلالها از دارو درمانی استفاده شود. برای آشنایی بیشتر با نشانه های بیش فعالی در کودکان کلیک کنید.
در درمان شناختی-رفتاری به کودک کمک میشود تا الگوهای فکری که منجر به مشکلات رفتاری شدهاند را شناسایی کند و به تغییر آنها بپردازد. در این درمان به کودک کمک میشود تا راه حلهای مختلفی را برای مشکلات خود یاد بگیرد و به کار ببندد.
در این شیوه به والدین آموزش داده میشود تا بتوانند تغییرات مثبتی در رفتار کودک خود ایجاد کنند. برای رسیدن به این هدف یک برنامه مدیریتی رفتاری ترتیب داده میشود که در آن به رفتاریهای مثبت کودک، پاداش داده شده و رفتارهای منفی او مورد تنبیه واقع میشوند.
خانواده درمانی میتواند در بهبود روابط بین اعضای خانواده نقش مهمی داشته باشد و تعاملات کودکان با اختلال نافرمانی مقابله ای را بهتر کند.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
در صورتی که کودکی اختلال سلوک و نافرمانی مقابله ای داشته باشد تشخیص کدام اختلال ارجعیت دارد؟
در این حالت کودک با اختلال سلوک شناسایی میشود زیرا اغلب علائم اختلال نافرمانی مقابله‌ای در اختلال سلوک نیز وجود دارد و همواره تشخیص اختلالی اولویت دارد که احتمالا با خطر بیشتری برای فرد و جامعه همراه است.
بازی نکردن کودک حتی اگر از نوباوگی او دیده میشود، میتواند دلیلی بر وجود یک مساله باشد. کنجکاوی طبیعی حین بازی در مورد جهان پیرامون به کودکان این امکان را می‌دهد تا یاد بگیرند، کاوش کنند و مهارت‌های لازم را برای موفقیت ایجاد نمایند. کودکان با بازی، از نظر جسمی، فکری، اجتماعی و احساسی رشد می‌کنند. کودکی که به سادگی در اتاق می‌چرخد و دیگران را زیر نظر می‌گیرد اما در واقع بازی خود را متوقف نمیکند یا به فعالیت های اطراف خود علاقه ای نشان نمی دهد، کودکی است که ممکن است نحوه انجام بازی را بلد نباشد. بنابراین قبل از آنکه به خودتان نگرانی دهید بهتر است از متخصصین برای ارزیابی فرزندتان کمک بگیرید.
بیشتر بخوانید: استعدادیابی کودکان
منبع : بازی نکردن کودک
بازی برای رشد کودکان ضروری است زیرا در بهزیستی شناختی، جسمی، اجتماعی و عاطفی آنها نقش دارد. بازی همچنین باعث تعامل بین والدین و فرزندان آنها می شود که پایه‌های محکمی برای روابط آینده ایجاد میکند. در حقیقت بازی به اندازه‌ای برای رشد کودک اهمیت دارد که توسط سازمان حقوق بشر به عنوان حق هر کودک شناخته میشود. بازی راهی برای رشد تخیل و خلاقیت در اختیار کودکان قرار می‌دهد. همچنین به آنها کمک میکند نحوه همکاری خوب با دیگران را بیاموزند و به آنها اجازه می‌دهد جهان را با سرعت و علاقه خود کاوش کنند.
هرگونه فعالیتی، سازمان یافته یا بدون ساختار که کودک شما سرگرم کننده و لذت بخش میداند، بازی محسوب میشود. اما بازی بسیار بیشتر از یک فعالیت سرگرم کننده برای فرزندتان است. همزمان با رشد کودک، مراحل مختلف بازی پشت سر گذاشته میشود. به هنگام بازی، کودکان مهارت‌های مهمی را می‌آموزند و توسعه می‌دهند که در طول زندگی خود از آنها استفاده خواهند کرد. حل مسئله، خلاقیت و تمایل به ریسک کردن تنها تعدادی از مهارت‌هایی است که از طریق بازی توسعه می‌یابد.
کودکانی که علاقه چندانی به بازی کردن نشان نمی‌دهند، به لحاظ سلامت روان در رده‌های مختلف قرار می‌گیرند. برای آشنایی با انواع اختلالات رفتاری کودکان کلیک کنید.
این کودکان ممکن است مهارت‌های اولیه بازی را برای ورود به فعالیتی که در حال انجام است نداشته باشند. اگر نتوانند خواسته‌ها و نیازهای خود را بیان کنند، ممکن است کنار آمدن با دیگران و پیوستن به یک گروه برای آنها مشکل باشد.
سرگردان‌ها گاهی اوقات فاقد محدوده توجه برای انتخاب و ماندن در یک کار خاص هستند. آنها ممکن است قادر به انتخاب بازی یا حفظ علاقه به فعالیت نباشند. در برخی موارد، کودکان این رفتارها را از خود بروز می‌دهند زیرا احساس خوبی ندارند. آنها معمولا استرس یا ضربه‌ای را در خانه تجربه کرده‌اند و یا نیازهای خاص برآورده نشده‌ای دارند. به طور کلی همه کودکان در برخی مواقع سرگردان هستند، اما وقتی این رفتار مداوم باشد، نیاز به مداخله احساس میشود.
این کودکان فاقد سه مهارت اساسی بازی هستند. این مهارت‌ها شامل آگاهی از دیگران، مهارت‌های نوبت دهی و مهارت‌های حل مسئله است. اگر کودکی از دیگران بی خبر باشد، ممکن است توانایی گوش دادن به آنچه دیگران می‌گویند و انجام می‌دهند را یاد نگیرد و نتواند دیدگاه‌های دیگران را درک کند. حل مسئله به کودکان اجازه می‌دهد نیازها و خواسته‌های خود را بیان کنند و در مقابل به نیازها و خواسته‌های دیگران گوش دهند و با هم همکاری نمایند.
کودکانی که نمی‌توانند مشکل خود را حل کرده یا به اشتراک بگذارند، به احتمال زیاد در موقعیت‌های بازی دچار مشکل میشوند. فقدان این مهارت‌های بازی می تواند از طریق رفتار پرخاشگرانه ظاهر شود. کودکانی که رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان می دهند اغلب توسط بچه های دیگر طرد می شوند زیرا دیگران از صدمه دیدن می ترسند یا از بازی با این کودک بیزارند. کودکان طرد شده باید طی مراحل بازی هدایت شوند تا مهارت‌های اجتماعی لازم ایجاد شود.
وقتی بچه ها بازی نمیکنند، به لحاظ روانی، در وضعیت نابه سامانی قرار می‌گیرند و رشد آنها به طور طبیعی و نرمال صورت نخواهد گرفت.
بیشتر بخوانید: کودکان استثنایی
خلاقیت برای زندگی ضروری است. این کلیدی است که به ما اجازه می‌دهد مشکلات را حل کرده و شرایط مختلف را مدیریت کنیم. دنیایی که کودکان هنگام بازی ایجاد می‌کنند برای‌شان واقعی میشود. از طریق بازی‌ها، خلاقیت کودکان نمایان میشود.
با بزرگ شدن کودکان، باید تکیه خود را به والدین کم کم متوقف کنند و تا حدی استقلال خود را توسعه دهند. بازی برای این اتفاق اساسی است زیرا هنگام بازی کودکان تصمیم می‌گیرند، مشکلات را حل می‌کنند و بدون این که یک بزرگسال به آنها بگوید چه کار کنند، عمل می‌کنند. در واقع بازی ها نوعی تمرین برای کسب استقلال به شمار می‌آید. عدم بازی در کودکان باعث ناامنی و وابستگی میشود.
کودکانی که از خردسالی بازی نمیکنند، معمولاً خجالتی و ناامن هستند. آنها در مورد هر کاری که انجام می‌دهند تردید دارند و از هر موقعیتی که در معرض آن قرار بگیرند شرمنده میشوند. بسیاری اوقات این کمرویی محصول والدینی است که همیشه به کودک می‌گویند چه کار کند. علاوه بر این، وقتی اوضاع خوب پیش نمی‌رود، او را سرزنش می‌کنند. این‌ها کودکانی هستند که فضایی برای بازی آزادانه، آزادسازی انرژی و پتانسیل خود یا کشف استعدادهای خویش ندارند.
خانواده باید درک کند که بازی یادگیری است و زمانی که کودک برای بازی صرف میکند برای رشد ضروری است.
بازی از زمانی که نوزاد هستیم شروع میشود، اما محدود به کودکی نمیشود. گنجاندن بازی در برنامه روزمره کودک و دادن زمان به او برای تفریح و سرگرمی در هر سنی از اهمیت زیادی برخوردار است. در حقیقت بازی به کودکان اجازه می‌دهد تا یاد گیرندگان مستقل، متفکران خلاق و افراد موفق شوند. این که آیا کودک سرگردان است، احساس طرد شدن، اضطراب یا دور بودن میکند، با حمایت میتوان مهارت‌های لازم را برای شرکت در بازی به او آموخت. در صورتی که نتوانستید این مساله را حل کنید، حتما مشاوره کودک بگیرید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
منبع : بازی نکردن کودک
یکی از چالش‌ها در زمینه بچه‌داری، از پوشک گرفتن کودک و اینکه چگونه به کودک خود استفاده از دستشویی را یاد بدهیم. در مرحله اول چون کودک عادت به پوشک دارد، در ابتدای امر سخت است که خود را کنترل کند و ادرار یا مدفوع خود را نگه دارد. کثیف شدن خانه و گریه‌های کودک ممکن است مادران را بسیار عصبانی و سر در گم کند، اما این یک چالش غیرقابل اجتناب است و همه مادران دیر یا زود با این اتفاق رو به رو خواهند شد. بیشتر مادران به خصوص آن‌هایی که سابقه بچه‌داری را از قبل نداشته‌اند، نمی‌دانند در چه سنی و چگونه کودک خود را از پوشک بگیرند و نحوه دستشویی رفتن را به آنها بیاموزند. اگر شما هم با این دغدغه و چالش رو برو هستید توصیه میشود حتما این مطلب را بخوانید و در صورت لزوم مشاوره کودک دریافت نمایید.
منبع : از پوشک گرفتن کودک با چند روش ساده
اگر چه برخی روانشناسان معتقدند که بهترین سن برای آموزش دستشویی رفتن کودک بعد از 28 ماهگی است، اما این موضوع را نمی توان به همه کودکان تعمیم داد. بسته به اینکه کودک دختر است یا پسر و اینکه میزان تکامل مغز و هوش او تا چه حدی است، سن مناسب برای آموزش دستشویی رفتن و گرفتن او از پوشک متفاوت خواهد بود. کودک باید به این رشد مغزی رسیده باشد که توانایی کنترل مثانه خود را در اختیار بگیرد و بتواند تا رسیدن به دستشویی خود را نگه دارد. این توانایی از 18 ماهگی تا سه سالگی متغییر است. برای آشنایی بیشتر با روش‌های تربیت کودکان 2 تا 3 سال کلیک کنید.
گام اول؛ اطمینان از اینکه کودک آمادگی گرفتن از پوشک را دارد.
گام دوم؛ استفاده از لگن و صندلی دستشویی
گام سوم؛ مکان دستشویی را به او نشان داده و به طور عملی به او آموزش دهید که چگونه بنشیند.
گام چهارم؛ به کودک یاد بدهید با کلمات و رمزهای خاصی، نیاز به دستشویی رفتن خود را ابراز کند.
گام پنجم؛ نکات بهداشتی را حتما باید به فرزندتان یاد آور شوید. به او طریقه صحیح شستن خودش و دستانش را و سپس خشک کردن خودش را باید آموزش دهید.
بیشتر بخوانید: سن تربیت کودک
وقتی به مغازه فروش این نوع صندلی‌ها می روید، تعداد زیاد از انواع صندلی‌های مناسب برای دستشویی کودک را با رنگ‌های متنوع خواهید دید. کودک بسته به اینکه به رنگ و شکل خاصی تمایل نشان بدهد، در زمان استفاده نیز رغبت بیشتری برای نشستن بر روی آنها خواهد داشت.
برخی از انواع صندلی‌های توالت موزیکال هستند و با نشستن کودک بر روی آنها، شروع به پخش آهنگ می‌کنند. قطعا استفاده از این نوع صندلی‌ها برای کودک خوشایند و جذاب خواهد بود.
جنس و نوع صندلی توالت باید به گونه‌ای باشد که به آسانی بتوان آن را بشویید و ضدعفونی کنید.
جنس صندلی باید از استحکام کافی برخوردار باشد تا وقتی بچه‌ها روی آن می‌نشینند، خمیده و شکسته نشود.
برای دریافت مشاوره در زمینه مادر و کودک شیراز می‌توانید در هر زمان از روز برای مشاوره در زمینه تربیت کودکان با برترین متخصصان در مرکز مشاوره نی نی مایند از طریق شماره 02166419012 تماس بگیرید.
آیا تنبیه و مجازات کودک برای گرفتن او از پوشک روش منطقی است؟
کنترل نکردن مثانه و خود ادراری در ابتدای آموزش دستشویی رفتن به کودک و گرفتن او از پوشک، یک امر کاملا طبیعی است و تعیین مجازات و تنبیه فقط باعث ترس کودک می شود و وضعیت او را وخیم‌تر میکند. بهتر است بدانید به مرور زمان کودک توانایی کنترل مثانه خود را به دست میاورد.
چه مدت باید کودک را بر روی صندلی توالت نشاند؟
به طور معمول، مدت زمان تقریبی 10دقیقه کافی است که کودک ادرار و یا مدفوع کند، اگر طی این فاصله زمانی، کودک دستشویی نکرد، به او فشار نیاورید و بعد از گذشت چند دقیقه مجددا اقدام نمایید.
چگونه می توان به کودک یاد داد که از دستشویی نرفتن نترسد و دچار اضطراب نگردد؟
اگر کودک از تنها ماندن در دستشویی می‌ترسد، می‌توانید اوایل پیش او بمانید و وقتی احساس ترس از بین رفت او را تنها بگذارید. همچنین گفتن این جمله که دستشویی نرفتن ممکن است به بدن تو آسیب برساند، می‌توانید او را به حفظ سلامتی‌اش تشویق کنید و باعث شوید بدون ترس و داوطلب به دستشویی برود.
بهترین نحوه برخورد با گریه کودک چیست؟ کودکان عمدتا از شیوه غیر کلامی برای بیان خواسته‌ها و بروز احساسات و عواطفشان استفاده می‌کنند. گریه کردن در کودکان یک امر طبیعی محسوب میشود اما اگر این مسئله شدت زیادی پیدا کند و به دفعات متعدد تکرار شود نیاز به بررسی‌های بیشتر وجود دارد. بهانه‌گیری و گریه کودک میتواند به دلایل مختلفی بروز یابد اما آنچه که اهمیت دارد شیوه صحیح برخورد والدین با گریه کردن کودک است چراکه برخورد نامناسب از طرف والدین میتواند باعث افزایش مشکلات رفتاری و عادت‌های ناهنجار در کودک شود. در ادامه درباره بهترین شیوه برخورد با گریه کودکان صحبت خواهیم کرد. در همین راستا بهره بردن از مشاوره کودک کمک میکند تا بتوانید آگاهی خود را درباره کودکان و نیازها و مشکلات آنان افزایش دهید. برای اطلاع از روند دریافت مشاوره کودک کلیک کنید.
منبع : نحوه برخورد با گریه کودک
قبل از اینکه کودکان بتوانند سخن بگویند یاد می‌گیرند تا از طریق مهارت‌های غیر کلامی نظیر خندیدن و گریه کردن ارتباط برقرار کنند. عمدتا گریه کودک نشان دهنده نارضایتی و شکایت کودک از یک وضعیت است. بنابراین میتوان گفت که گریه کودک هیچگاه بدون علت رخ نمی‌دهد. از جمله برخی از مهمترین دلایل گریه کردن کودک میتوان به احساس گرسنگی، خواب‌آلودگی، لجبازی، وجود درد در بدن، بیماری، پوشیدن لباس نامناسب، اضطراب، ناکامی، کسل شدن، کنترل و نظارت شدید والدین، ناتوانی در بیان خواسته‌ها، خستگی و… اشاره کرد. برای آگاهی بیشتر درباره بی قراری و گریه کودک کلیک کنید.
اولین گام در ارتباط با شیوه برخورد با گریه کودک این است که وضعیت و شرایط کودک را بررسی کنید تا علت گریه کردن او مشخص شود. در اکثر مواقع گریه کردن کودک نشان دهنده یک اعتراض یا وجود یک وضعیت ناخوشایند است که با برطرف کردن آن مسائل گریه کودک هم تمام میشود. گاهی نیز گریه میتواند نشان دهنده وجود مشکلی خاص باشد. به طور مثال کولیک یا قولنج نوزادی یکی از همین وضعیت‌هاست که راهکار درمانی ندارد و تنها با طی شدن دوره آن گریه و بی قراری کودک کاهش می‌یابد. به همین خاطر لازم است که آگاهی والدین در ارتباط با سلامت فرزندشان افزایش یابد. برای اطلاعات بیشتر درباره کولیک نوزاد کلیک کنید.
در برخی موارد کودکان به دلیل داشتن درد در نواحی مختلفی از بدنشان شروع به گریه کردن می‌کنند. ماساژ دادن این نواحی میتواند باعث ایجاد احساس آرامش و کاهش درد شود.
در برخی موارد برای اینکه کودک به گریه خود پایان دهد باید با او قاطعانه و مقتدرانه صحبت کنید. بهتر است همیشه پس از آرام شدن شرایط با کودک خود مهربان باشید و او را در آغوش بگیرید و ابراز محبت کنید. تشویق کردن رفتارهای خوب کودک و محبت کردن به او باعث میشود تا به مرور زمان لجبازی و گریه کردن آموخته شده را کاهش دهد.
کودک ممکن است به دلایل مختلفی شروع به لجبازی و گریه کند. اگر مشکل کودک ناشی از بیماری یا مریضی نباشد تکنیک پرت کردن حواس همیشه به کمکتان می‌آید. می‌توانید از هر روشی برای پرت کردن حواس کودک استفاده کنید، به عنوان مثال میتوان به استفاده از اسباب‌بازی‌های صدا دار، بیرون رفتن با کودک، در اختیار گذاشتن خوارکی مورد علاقه او، پخش کردن موسیقی، بازی کردن، انجام حرکات خنده دار و… اشاره کرد. برای شناخت بیشتر درباره رفتار با کودک کلیک کنید.
گاهی کودک صرفاً بهانه می‌گیرد و دلیلی برای گریه کردنش وجود ندارد. در چنین شرایطی بهتر است به او زمان بدهید تا بتواند بهانه‌گیری و گریه کردنش را کنترل کند. می‌توانید کودک را برای چند دقیقه تنها بگذارید تا آرام باشد و به پیامدهای رفتارش فکر کند. با این حال به یاد داشته باشید که این روش برای کودکان زیر دو سال مناسب نیست. همچنین می‌توانید کودک را به یک مکان آرام ببرید و با او در ارتباط با این مسئله گفتگو کنید.
زمانی که کودکان با شور و هیجان زیادی بازی می‌کنند یا در یک محیط با محرک‌های زیاد و مختلف قرار می‌گیرند ممکن است شروع به لجبازی و شیطنت کنند. در این شرایط معمولاً والدین مانع از لجبازی و شیطنت بیش از حد کودک میشوند، همین مسئله میتواند کودک را به گریه کردن وا دارد. از این جهت آموزش کنترل و مدیریت هیجانات برای کودکان میتواند برخورد موثری با گریه کردن کودک باشد.
کودکان در موقعیت‌هایی که احساس ناراحتی و پریشانی دارند گریه و بدخلقی می‌کنند. این مسئله میتواند در وضعیت‌های مختلفی در طول زندگی رخ دهد. برای اینکه بتوانید برخورد صحیحی در ارتباط با گریه کودک داشته باشید، بهتر است این موقعیت‌ها و شرایط را بشناسید. به عنوان مثال برخی از کودکان هنگامی که گرسنه شوند عصبی شده و گریه می‌کنند، در این شرایط بهتر است والدین قبل از اینکه کودک کاملا گرسنه شود یک وعده غذایی سبک در اختیار او قرار دهند و مانع از گریه کردن فرزندشان شوند.
مثال دیگری که میتوان بیان کرد برای خوابیدن کودک است، ممکن است کودک برای خوابیدن لجبازی و گریه کند، در این شرایط برای جلوگیری از گریه کودک بهتر است قبل از خواب با او بازی کنید تا کاملاً خسته شود و سپس او را برای خوابیدن آماده کنید. مسائل این چنینی میتواند به وفور در طول زندگی رخ دهد، والدین باید این موقعیت‌ها و شرایط را شناسایی کنند و متناسب با آن وضعیت برخورد نمایند. برای آشنایی بیشتر درباره آموزش پدر و مادر کلیک کنید.
در برخی موارد علت گریه کردن و بهانه‌گیری کودک میتواند به دلیل اضطراب و استرس باشد. در نتیجه تکنیک‌ها و روش‌های کاهش و مدیریت استرس و اضطراب کودک و برطرف کردن منبع اضطراب میتواند منجر به بهبود وضعیت خلقی کودک و گریه نکردن او شود. با این حال اگر اضطراب و استرس کودک بسیار زیاد است بهتر است از یک روانشناس کمک بخواهید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
آیا تنبیه کردن کودک برای پایان دادن به گریه امری موثر است؟
تنبیه کردن هیچگاه نتیجه مطلوبی به همراه ندارد. شاید در کوتاه مدت تنبیه کردن موثر واقع شود، اما در بلند مدت همیشه نتیجه معکوس به همراه دارد.
منبع : نحوه برخورد با گریه کودک
تهدید به خودکشی در کودکان یک رفتار پیچیده و خطرناک است که هر پدر و مادری را به شدت نگران و مضطرب میکند. تهدید به خودکشی معمولاً تحت تاثیر عوامل مختلف زیستی، مشکلات روانشناختی، فرهنگی و اجتماعی قرار دارد. عمده‌ترین عاملی که میتواند باعث خودکشی کودک شود، بی‌توجهی والدین و شیوه فرزندپروری غلط است. با این حال خودکشی در کودکان معمولاً با بروز نشانههایی همراه است که اگر توسط والدین و اطرافیان به موقع تشخیص داده شود میتوان از آن پیشگیری کرد. همچنین لازم است که در این شرایط والدین شیوه صحیح رفتار با کودک خود را بیاموزند و با بهره گرفتن از مشاوره کودک به بهداشت جسمی و روانی فرزند خود توجه داشته باشند. در ادامه به طور مفصل درباره این موضوع صحبت خواهیم کرد پس همراه ما باشید.
منبع : تهدید به خودکشی در کودکان
انجام رفتارها و تهدیدهای مرتبط با خودکشی در کودکان برای همه والدین یک مسئله نگران کننده و اضطراب آور است. عمده‌ترین عاملی که میتواند باعث بروز تهدید به خودکشی در کودکان شود بی‌توجهی و غفلت والدین نسبت به نیازهای کودک است. این مسئله باعث میشود تا برخی کودکان برای جلب توجه والدین، تهدید به خودکشی کنند. در این شرایط لازم است که والدین توجه بیشتری به کودک خود داشته باشند و سبک فرزند پروری خود را تغییر دهند. این موضوع را در نظر بگیرید که آسیب‌های دوران کودکی میتواند زندگی کودک در سنین بزرگسالی را نیز تهدید کند و تاثیرات نامطلوب خود را بر تمام جنبه‌های زندگی فرد بگذارد.
تغییرات ناگهانی همیشه میتواند نشان دهنده یک مشکل در کودک باشد. تغییرات جسمانی مانند افزایش یا کاهش وزن شدید، بی‌توجهی به وضعیت ظاهری و نظافت شخصی، پریشانی در وضعیت خواب مانند خوابیدن زیاد یا بیدار ماندن به مدت طولانی میتواند وجود یک مشکل و شکایت را در کودک نشان دهد.
علاوه بر تغییرات فیزیکی، تغییرات ناگهانی در رفتار و شخصیت هم میتواند نشان دهنده یک اتفاق ناخوشایند باشد. رفتارها و تغییراتی مانند گوشه نشینی و اجتناب کودکان از محیط همسالان، محیط اجتماعی، افزایش غیبت از مدرسه و ترک فعالیت‌هایی که به آنها علاقه مند بوده میتواند نشان دهنده بروز یک مشکل جدی باشد. باید در نظر داشت که این رفتار لزوماً به معنی نشانه خودکشی کردن کودک نیست، اما نشان دهنده وجود یک مشکل جدی در وضعیت کودک است که نیاز به پیگیری و ارزیابی دارد.
آسیب زدن به خود میتواند مقدمه‌ای برای خودکشی باشد. در مواردی کودکان با آسیب زدن عمدی به بدن خودشان میخواهند ترسشان از خودکشی را کم کنند و پس از مدتی تصمیم به خودکشی بگیرند. در مواردی هم خود آسیب زنی کودک میتواند برای جلب توجه والدین و بیان غیر مستقیم درخواست کمک و توجه از جانب آنها باشد. آن چه که اهمیت دارد این است که والدین نباید نسبت به هیچ یک از رفتارهای این چنین کوچک بی‌توجه باشند. برای آشنایی بیشتر درباره خودزنی کودک کلیک کنید.
از جمله مسائلی که میتواند یک نشانه جدی برای خودکشی محسوب شود برنامه‌ریزی کردن برای آن است. کودک ممکن است در ارتباط با شیوه‌ای که قصد دارد خودکشی کند با دیگران صحبت نماید. همچنین ممکن است شروع به تهیه و خرید لوازم و ابزاری کند که قصد خودکشی با آنها را دارد. علاوه بر این یادداشت‌ها و نقاشی‌های کودکان در ارتباط با خودکشی را هیچگاه نباید نادیده گرفت.
تهدید به خودکشی در کودکان از آن نشانههایی است که نیاز به ارزیابی و مداخله جدی دارد. در صورتیکه کودک، تهدید به کشتن خود کرد بهتر است هرچه سریع‌تر با یک روانشناس یا روانپزشک کودک ملاقات داشته باشید تا با ارزیابی دقیق، وضعیت کودک را بررسی نمایید. تهدید به خودکشی میتواند به صورت مستقیم یا غیر مستقیم رخ دهد. تهدید مستقیم میتواند شامل عباراتی مانند “من می‌خواهم خودم را بکشم” باشد و همچنین تهدید غیر مستقیم میتواند به وسیله کشیدن نقاشی یا انجام بازی‌ها یا بیان عباراتی مانند “دنیا بدون من بهتر است، یا هیچکس من را دوست ندارد، پس من نباشم بهتر است” خود را بروز دهد. شناسایی و تشخیص تهدیدهای خودکشی به صورت مستقیم برای والدین امری راحت‌تر است. آنچه که اهمیت دارد توجه به رفتارهای غیر کلامی و غیر مستقیم کودک می‌باشد.
وجود برخی بیماری‌ها و اختلالات روانی میتواند نشانه‌ای برای احتمال به خودکشی باشد. به طور مثال افسردگی یکی از همین اختلالات است که با خودکشی ارتباط دارد. در این شرایط والدین باید نسبت به درمان و رفع مشکل افسردگی کودک اقداماتی انجام دهند. برای آشنایی با علائم افسردگی در کودکان کلیک کنید.
عدم توجه والدین به کودک و به همان ترتیب نیاز شدید کودک به دیده شدن توسط والدین میتواند یکی از علل تهدید به خودکشی در کودکان باشد. تهدید به خودکشی همیشه نشان دهنده آن است که کودک از وضعیت خودش راضی نیست و نیاز دارد تا والدین به او و خواسته‌هایش توجه بیشتری نشان دهند.
ابتلای کودک به یک بیماری سخت میتواند باعث شود تا از زندگی ناامید و خسته گردد و افکار منفی و خودکشی به سراغش بیاید. همچنین مشکلات روانی مانند افسردگی و اختلالات اضطرابی میتواند یکی دیگر از عوامل احتمالی تهدید به خودکشی در کودکان محسوب شود.
کودکان نیاز به بازی و محیط شاد دارند، از این جهت یکی دیگر مسائلی که میتواند باعث شود تا کودک از زندگی خسته و ناامید شود و افکار منفی و تهدید به خودکشی به سراغش بیاد وجود مشکلات خانوادگی است. در برخی موارد کودک خودش را مقصر مشکلات خانوادگی میداند و به همین دلیل برای پایان دادن به این مشکلات، تهدید به خودکشی میکند. مشکلات خانوادگی به مرور باعث اختلالات رفتاری در کودکان میشود. برای آگاهی بیشتر درباره اختلالات رفتاری کلیک کنید.
در برخی موارد تنها علت اینکه کودک تهدید به خودکشی انجام می‌دهد الگوبرداری از محیط اجتماعی، همسالان و رسانه‌های اجتماعی است. کودکان، بسیاری از رفتارها را از طریق مشاهده دیگران یاد می‌گیرند. در نتیجه به عنوان یک والد باید همیشه بر محیطی که کودک در آن حضور دارد توجه داشته باشید.
سایر عواملی که میتواند در تهدید به خودکشی کودکان نقش داشته باشد شامل، مرگ والدین، رفتارهای پرخاشگرانه و تحریک پذیر، مهارت اجتماعی پایین، وجود مشکلات استرس‌زا، سوء استفاده جسمی و جنسی، اعتیاد والدین و… می‌باشد.
در صورتی که نشانهها یا علائم احتمالی بروز خودکشی را در کودک خود مشاهده کردید بهتر است به او توجه کنید. اجازه دهید تا کودک حرفش را بزند و خودش را تخلیه کند. در برخی موارد نظارت و کنترل شدید والدین بر وضعیت کودک باعث میشود تا او دچار درون‌ریزی هیجانات شود و برای خودکشی بیشتر تشویق گردد. در نتیجه اجازه دهید تا کودک برون‌ریزی هیجانی داشته و مشکلش را بدون ترس و اضطراب از تنبیه و یا نظارت و کنترل شدید والدین بیان کند.
اگر فرزندتان علائم و افکار خودکشی دارد بهتر است تا در ارتباط با این موضوع با او صحبت کنید، همین که کودکان متوجه، توجه و محبت والدین شوند بسیاری از مشکلاتشان برطرف میشود. هنگامی که کودک در حال بیان افکار خودکشی ست بهتر است شرایط را برایش آرام کنید و نگران و دستپاچه نشوید. اجازه دهید کودک به آرامی در ارتباط با مشکلش صحبت کند. معمولاً والدین صحبت کردن از افکار منفی و خودکشی را ممنوع می‌کنند، نکته‌ای که وجود دارد این است که ممنوع کردن و سرکوب کردن این مسئله باعث بهتر شدن شرایط نمیشود بلکه همیشه نتیجه معکوس دارد.
همچنین اگر متوجه رفتارها و علائم خودکشی در کودک خود شدید، قبل از این که کودک بخواهد این مسئله را بیان کند و یا شروع به تهدید کردن کند، بهتر است در قالب داستان و یا قصه با اون صحبت کنید. بیان غیرمستقیم مسئله باعث میشود تا کودک احساس کند که والدینش او را درک می‌کنند. با این حال از آنجایی که تهدید به خودشی همیشه نشان دهنده یک مشکل جدی است بهتر است برای ارزیابی دقیق‌تر به یک روانشناس کودک مراجعه کنید. برای اطلاع از روند دریافت مشاوره کودک کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02166419012 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
آیا اختلالات روانی میتواند باعث تهدید به خودکشی در کودک شود؟
اختلالات و پریشانی‌های روانی نظیر اضطراب و افسردگی میتواند با افکار منفی و ناامیدی ارتباط داشته باشد. از آنجایی که دو عامل اصلی خودکشی وجود افکار منفی و ناامیدی می‌باشد میتوان نتیجه گرفت که اختلالات و پریشانی‌های روانشناختی باعث تهدید به خودکشی در کودک خواهد شد.
منبع : تهدید به خودکشی در کودکان