سازهای مناسب کودک طیف وسیعی از آلات موسیقی را در بر می‌گیرد. موسیقی تاثیر زیادی در فرایند رشد کودک دارد. از طرف دیگر اگر کودک خود قادر به نواختن این سازها باشد؛ تاثیرات آن دو چندان خواهد شد. یادگیری موسیقی در سنین پایین آسان تر خواهد بود؛ همچنین تداوم بیشتری در ذهن کودک خواهد داشت. اما انتخاب ساز مناسب برای کودک نیز، یکی دیگر از چالش هایی است که والدین و حتی خود کودکان با آن درگیر هستند. آموختن موسیقی، یکی از مهارت های مفید برای کودکان خواهد بود که آنان را ترغیب به یادگیری مسائل دیگر نیز خواهد کرد. از طرفی ذهن کودک برای یادگیری مسائل دیگر نیز آماده خواهد شد.
منبع: سازهای مناسب کودک | بهترین ساز برای شروع موسیقی کودک
بسیاری از والدین تحت تاثیر دیگران و یا فقط به دلیل علاقه خود، ساز را برای فرزند خود انتخاب می‌کنند. اما برای انتخاب سازهای مناسب کودک، عوامل زیادی دخیل هستند که والدین باید به آنها توجه کنند. پدر و مادر باید علاقه فرزند خود را نیز در نظر گرفته و به یادگیری ساز جدید، صرفا به دید سرگرمی نگاه نکنند.
یادگیری موسیقی نیاز به تلاش مستمر و دائمی دارد. اما نباید کودک را مجبور به انجام کاری کرد. باید برای آموختن این مهارت، برای کودک انگیزه ایجاد کرد. در این مقاله به بررسی عوامل موثر بر انتخاب آلت موسیقی مناسب برای کودک، خواهیم پرداخت.
یکی از نکاتی که در هنگام انتخاب سازهای مناسب کودک باید به آن توجه داشت؛ علاقه کودک به سبک خاصی از موسیقی است. برای اطلاع از این موضوع باید انواع مختلف موسیقی را برای کودک پخش کرده؛ و به واکنش او دقت کرد. همچنین نواختن موسیقی توسط والدین نیز عامل مهمی برای انتخاب و یا علاقه کودک خواهد بود. برخی از نکاتی که در هنگام تشویق کودک به موسیقی باید در نظر بگیریم؛ شامل موارد زیر می‌شوند.
⭕سن کودک
می‌توان گفت 6 سالگی یک مرز برای انتخاب سازهای کودک محسوب می‌شود. تقریبا بعد از این سن، کودک قادر به نواختن هر نوع سازی خواهد بود و انتخاب های بیشتری خواهد داشت. اما قبل از 6 سالگی به دلایل مختلفی نمی‌توان در این مورد با قطعیت تصمیم گیری کرد. شاید سازی که قبل از شش سالگی توسط والدین انتخاب شده است؛ هیچگاه بهترین گزینه برای کودک نبوده باشد؛ اما کودک آن را ادامه داده و حتی موفقیت هایی نیز کسب می‌کند.
وضعیت بدنی کودکان، عامل مهمی در انتخاب سازهای کودک خواهد بود. برخی به دلیل وضعیت بدنی ویژه ای که دارند؛ بیشتر مستعد آموختن نوع خاصی از آلت موسیقی هستند. برای مثال افرادی که کوتاه قد هستند؛ نمی‌توانند سازهای بزرگ تر از جثه خود را انتخاب کنند. کودکانی که مایل به یادگیری ساز پیانو هستند؛ باید انگشتانی کشیده داشته باشند. و یا کودکانی که ارتودنسی و یا مشکلات تنفسی دارند؛ نباید سراغ سازهای بادی بروند.
برای انتخاب سازهای مناسب کودک، باید به ویژگی های شخصیتی و روحیات او نیز توجه داشت. برای مثال آیا آنها درونگرا هستند و یا برونگرا، از نظر حرکتی فعال هستند و یا در بیشتر موارد تمایل دارند که بی حرکت باشند. برای برخی از سازها، کودک بیشتر احتمال دارد که در گروه حضور یابد. به همین دلیل باید به کار گروهی علاقمند بوده و با دیگران هماهنگ باشد. سازهایی مثل وودوارد و پرکاشن، از این دست هستند. همچنین نیاز کودک برای در مرکز توجه بودن نیز در انتخاب او موثر خواهد بود.
بعد از شناخت علایق و توانمندی های کودک، باید سازهای مناسب کودک را ارزیابی کرده و بهترین گزینه را انتخاب کنیم. در واقع این امکان وجود ندارد که کودک، سازهای زیادی را برای مدتی امتحان کرده و بعد از آن انتخاب کند. به همین دلیل باید از ابتدا به نکات زیادی توجه داشت. همچنین برخی از سازها هستند که به طور کلی بیشتر علاقه کودکان و والدین را برمی‌انگیزنند. برخی از این سازها شامل موارد زیر می‌شوند.
دراماتیولومانیا که با نام وسواس پوست کنی شناخته می‌شود یکی از انواع وسواس‌های فکری عملی است که در آن فرد مبتلا میل شدیدی به کندن پوست بدن خود در نواحی مختلف بدن مانند لب‌ها و دور ناخن دارد. فرد مبتلا به این نوع از وسواس نمی‌تواند در برابر افکار وسواسی و تمایل خود برای کندن پوست مقاومت کند و این امر مشکلات جدی را برای او به همراه دارد.
اغلب افرادی که وسواس پوست‌کنی دارند، نسبت به بیماری خود آگاهی کافی نداشته و یا از مطرح کردن آن با دیگران شرم دارند. وسواس پوست کنی مانند دیگر انواع وسواس نیاز به درمان‌های تخصصی دارد؛ آگاهی از علائم و پیامدهای اختلال وسواس پوست کنی بیش از پیش شما را متوجه لزوم مراجعه برای درمان می‌کند.
منبع: وسواس پوست کنی
وسواس کندن پوست در درسته‌ی اختلالات اضطرابی جای می‌گیرد و جدیدا آن را در راهنمای تشخیصی و آماری بیماری‌های روانی به صورت یک اختلال مجزا در نظر گرفته‌اند. در این نوع اختلال اضطرابی فرد به واسطه‌ی افکار مجبور کننده خود، میل افراطی به کندن پوست و یا جای جوش و زخم دارد.
افراد مبتلا به وسواس پوست کنی برای کندن نقاط مختلف پوست بدن خود از ناخن، موچین و یا اعمالی چون گاز گرفتن استفاده می‌کنند و ممکن است ساعت‌ها به این کار مشغول باشند. کندن پوست اغلب تا جایی پیش می‌رود که آسیب‌های جدی به فرد وارد می‌کند و حتی منجر به خونریزی می‌شود.
انواع وسواس نشانه‌های مشترکی دارند که بروز افکار وسواسی و ناتوانی فرد در کنترل و سرکوب آنها یکی از این علائم مشترک است. در ادامه علائم اختلال پوست کنی را به طور خاص شرح داده‌ایم.
بروز دوره‌های متناوب کندن پوست که منجر به آسیب به بافت پوست می‌شوند، از راه‌های تشخیص اختلال وسواس پوست کنی است. یکی دیگر از علائم این است که فرد تلاش زیادی برای ترک پوست کنی می‌کند و اقداماتی در این زمینه انجام می‌دهد ولی موفق نمی‌شود. این نوع وسواس با بروز مشکلاتی در زمینههای فردی و اجتماعی برای فرد همراه است.
زمانی اختلال پوست کنی برای فرد تشخیص داده می‌شود که علت پزشکی مانند بیماری‌های پوستی و یا بیماری‌های روانی مانند اسکیزوفرنی در فرد وجود نداشته‌باشد. افراد مبتلا به اختلال وسواس پوست کنی تنش زیادی برای کندن پوست خود احساس می‌کنند و وسوسه انجام این عمل به سراغشان می‌آید و بلافاصله پس از کندن پوست ناحیه مورد نظر احساس لذت، آرامش و رهایی از تنش می‌کنند.
ابتلا به وسواس پوست کنی دلایل متعددی دارد که برخی از آنها به شرح زیر هستند:
یکی از دلایل ابتلا به اختلال وسواس پوست کنی اختلالات همایندی است که فرد با آنها دست و پنجه نرم می‌کند. اختلالاتی همچون وسواس فکری عملی، اضطراب و افسردگی می‌توانند علت زیربنایی و زمینه‌ساز بروز وسواس پوست کنی باشند. در چنین شرایطی با درمان علت بروز این اختلال، این رفتار نیز از بین خواهد رفت.
در نظریه روانکاوی، علت بروز پدیده وسواس پوست کنی خشم و تنفر فرد نسبت به وقایع و اطرافیان ذکر شده‌است؛ به این معنا که فرد خشم خود را با کندن پوست بدنش نشان می‌دهد و پس از آن احساس آسودگی می‌کند. افرادی که از مهارت کنترل خشم برخوردار نیستند و یا خشم سرکوب شده دارند؛ بیشتر در معرض بروز این رفتار خواهند بود. برای آشنایی با راه های کنترل عصبانیت کلیک کنید.
ناتوانی در مدیریت استرس و تنش‌ها عامل دیگری در بروز وسواس پوست کنی است؛ اغلب افرادی که به اختلال وسواس پوست کنی مبتلا هستند نمی‌توانند استرس و هیجانات خود را به شیوه‌ای سالم کنترل کنند به همین خاطر به رفتارهای پوست کنی روی می‌آورند.
یکی دیگر از علل ابتلا به این نوع وسواس افزایش دوپامین در بدن است که به دنبال مصرف افراطی موادی همچون شیشه و کوکائین پدید می‌آید. مصرف این گونه مواد باعث می‌شود فرد احساس کند چیزی زیر پوستش راه می‌رود و با کندن پوست تلاش می‌کند تا این حس را از بین ببرد. در واقع در این شرایط وسواس پوست کنی به دلیل توهمات ایجاد می‌شود.
در این اختلال افراد همواره از بدن و شکل ظاهری خود ناراضی هستند. آنها گاهی از مکانیسم وارونه سازی استفاده کرده و به بدن خود آسیب بیشتری میزنند. این افراد معتقدند به دلیل اینکه ظاهر خوبی ندارند؛ شایسته هرگونه آسیب و جراحتی هستند. به همین دلیل از وسواس موکنی برای صدمه زدن به خود استفاده می‌کنند.
وسواس کندن پوست ممکن است در هر سنی رخ دهد و حتی در کودکان نیز مشاهده می‌شود. عارضه وسواس پوست کنی در شرایطی پیشرفت می‌کند و شدیدتر می‌شود؛ زمانی که فرد دچار یک عارضه‌ی پوستی مانند جوش، جراحت یا عفونت پوستی شده و شروع به کندن آن قسمت می‌کند. با این کار جراحت بیشتر شده و فرد از بهبود زخم جلوگیری می‌کند، هر چه بیشتر این کار را ادامه دهد جراحت و خارش پوست تشدید یافته و فرد بیشتر زخمش را می‌کند و این چرخه ادامه می‌یابد.
کندن پوست هنگام مواجه با استرس و فشار نیز تشدید می‌یابد؛ ممکن است فرد یک بار هنگام مواجه با رویداد استرس‌زا گوشه‌ی ناخن یا پوست لبش را بکند، با این کار احساس آرامش کند و از آن به بعد برای تجربه‌ی آن حس خوشایند این عمل تبدیل به یک عادت و پس از آن یک اختلال می‌شود.
پیش از پرداختن به درمان لازم است علت اصلی ابتلا تشخیص داده شود. در صورتی که اختلالات همایند مانند افسردگی، اضطراب و اسکیزوفرنی علت بروز آن باشند، نیاز به مداخلات تخصصی و کمک مشاوره روانشناسی وجود دارد تا ابتدا این اختلالات رفع شوند و سپس وسواس نیز از بین برود.
یکی از روش‌های مؤثری که جهت درمان وسواس پوست کنی از جانب متخصصان ارائه می‌شود، روش وارونه‌سازی عادت است که در آن تلاش می‌شود عات کندن پوست را با عادت دیگری جایگزین کرد. برای آشنایی کامل با روش های درمان وسواس کلیک کنید.
قرص خواب آور آن دسته از داروهای اعصاب است که اغلب برای درمان مشکلات مرتبط با خواب و مشکلات اضطرابی تجویز می‌شوند. قرص خواب آور به کسانی که دچار مشکل بی خوابی هستند کمک می‌کنند تا سریع‌تر به خواب بروند و مشکلاتی نظیر خواب منقطع را کمتر تجربه کنند. با این حال بسیاری از داروهای خواب آور قابلیت اعتیادآوری دارند. از همین رو مصرف آنها حتما باید با احتیاط، در دوزهای کنترل شده و زیر نظر متخصص صورت بگیرد. خوشبختانه امروزه روش‌های غیردارویی متعددی برای درمان مشکلات خواب ابداع شده است که با مراجعه به روانشناس و دریافت خدمات مشاوره و روان درمانی می‌توانید از آنها بهره مند شوید.
منبع: قرص خواب آور قوی | عوارض انواع قرص های خواب آور
قرص خواب آور در شرایط مختلف و با دوزهای متفاوتی تجویز می‌شوند. مصرف این قرص ها در برخی موارد می‌تواند باعث اعتیاد یا بروز عوارض های زیادی شود. به همین دلیل برای استفاده از این نوع قرص ها باید طبق تجویز پزشک پیش رفت. از طرفی دیگر با مصرف طولانی مدت از قرص های خواب، بدن مقاومت نشان داده و دیگر تاثیری ندارد. باید از موارد تداخل دارویی قرص خواب نیز آگاه بود و از مصرف خودسرانه آن خودداری کرد.
قرص خواب آور انواع و اقسام مختلفی دارند که می‌توان آنها را به 4 دسته به شرح زیر تقسیم کرد.
افراد برای مصرف داروهایی مثل دوکسپین، فلورازپام، آلپرازولام، ترازودون، زالپلون، زولپیدم باید حتما نسخه پزشک داشته باشند و نمی‌توان این داروها بدون تجویز از داروخانه تهیه کرد. اما داروهایی که به راحتی می‌توان خریداری کرد؛ شامل، آنتی هیستامین، ملاتونین و داروهای گیاهی خواب آور می‌شوند.
مکانیسم اثر اکثر قرص های خواب آور به طور کل مشابه است. آنها با چسبیدن به گیرنده‌های مختلف نظیر گیرنده‌های بنزودیازپینی اثرات مهاری برخی انتقال دهنده‌های عصبی در مغز نظیر گابا را افزایش می‌دهند. افزایش اثرات مهاری این انتقال دهنده‌ها منجر به تضعیف سیستم عصبی مرکزی شده و در نتیجه علائم اضطرابی کاهش می‌یابند. باکاهش سطح اضطراب از طریق آرام‌تر شدن سرعت تنفس، پایین آمدن ضربان و فشار خون اثرات خواب آوری نیز به فرد القا می‌شود. از همین رو قرص خواب آور به افراد کمک می‌کنند که سریع‌تر به خواب روند و همچنین در طول شب خواب عمیق‌تری داشته باشند.
قرص خواب آور همانند هر داروی دیگری با یکسری عوارض جانبی بالقوه همراه هستند. از جمله مهم‌ترین عوارض آنها این است که وابستگی جسمانی ایجاد می‌کنند و در اکثر موارد پس از قطع مصرف باعث تشدید دوره‌های بی خوابی می‌شوند. از همین رو متخصصین توصیه می‌کنند که پیش از روی آوردن به خواب آورها ابتدا درمان‌های غیردارویی را امتحان کنید.
برای مثال روانشناسان در جلسات مشاوره و روان درمانی از طریق آموزش برخی تکنیک‌های خود آرام سازی به شما کمک می‌کنند تا بتوانید سطح استرس‌های خود را پایین آورده و شب‌ها خواب بهتری داشته باشید. در نتیجه بهتر است در قدم اول به یک روانشناس مراجعه کنید اگر روان درمانی اثر چندانی بر روند بهبودیتان نداشته باشد، آنگاه درمانگر شما را به یک روانپزشک ارجاع می‌دهد تا از درمان‌های دارویی کمک بگیرید.
از جمله دیگر عوارض جانبی که در پی مصرف قرص خواب آورها ممکن است بروز دهد باید به سردرد، لرزش بدن، احساس بی قراری، گیجی، احساس ضعف، کاهش قدرت تمرکز، حالت تهوع، تحریک پذیری، از دست دادن تعادل حرکتی، مشکلات گوارشی (یبوست، اسهال و حالت تهوع)، بروز تغییرات خلقی، خشکی دهان و کاهش اشتها اشاره کرد. اگر پس از مصرف چند نوبت داروی خواب آور این علائم ادامه پیدا یا تشدید شد حتما با متخصص خود تماس گرفته و در مورد قطع یا ادامه مصرف دارو از او مشورت بگیرید.
مصرف قرص خواب آور نیز می‌تواند برای افراد ایجاد حساسیت کند. این حساسیت گاهی ناشی از موارد فعال و گاهی از مواد غیر فعال در قرص است که به صورت غیرمستقیم تاثیر می‌گذارد. این عارضه نادر است اما در صورت مشاهده علائم آن بهتر است یه پزشک مراجعه کرده و از قطع کردن یا تغییر دوز دارو به صورت خودسرانه، پرهیز نمایید. به طور کلی برخی از علائم حساسیت به این قرص شامل موارد زیر می‌شود.
خرید رفتن با کودک برای برخی از والدین دشوار است. و مخصوصا اگر کودک بد خلق و بدقلق باشد؛ دشواری والدین بیشتر می‌شود. اکثر والدین مخصوصا مادران، عاشق خرید هستند. اما فرزندان باعث پشیمانی آنها می‌شوند. همیشه ام نمی‌توان کودک را به دیگران سپرد تا بتوان به راحتی خرید کرد.
به همین دلیل به دنبال روش هایی برای خرید رفتن با کودک به راحتی و با آرامش هستند. جمعیت، نورهای رنگارنگ فروشگاه‌ها، موسیقی، بوی خوراکی‌ها و … همگی باعث گیجی کودک می‌شود. ناتوانی کودک در تحلیل و تمرکز بر این محرک‌ها او را کلافه و در نتیجه بدخلق می‌کند. برای آرامش در خرید رفتن با کودک بهترین راه شناخت شخصیت و خلق کودک است.
منبع: خرید رفتن با کودک | 7 روش خرید رفتن با کودک
برای خرید رفتن با کودک باید والدین روش ها و تکنیک های جلوگیری از بدخلقی کودکان را آموزش ببینند. معمولا همه مادرها علاقه به خرید دارند اما خرید رفتن با کودک برای آنها با دشواری همراه است. خریدهای طولانی، همهمه در فروشگاه ها، صداهای مختلف و … همگی در بدخلقی و کلافگی کودک نقش دارند.
در خرید با کودک باید تا جای ممکن خرید خود را کوتاه کنید و کودک را به مکان های مورد علاقه ببرید. برای اطلاع از چگونگی رفتار در خرید با کودک نیز می‌توانید از روانشناس کودک کمک بگیرید. روانشناس کودک باعث شناخت کودک توسط والدین می‌شود. و والدین در این شرایط به راحتی می‌توانند روش های برخورد با فرزندان خود را بشاسند.
جهت خرید رفتن با کودک باید روش های برخورد با فرزندان را آموزش ببینید. هر کودکی از خصوصیات اخلاقی مخصوص به خود برخوردار است و شیوه رفتار او با دیگر کودکان متفاوت است. به همین دلیل در این بخش مقاله راجع به روش های کلی خرید رفتن با کودک صحبت کرده ایم.
سن استعدادیابی کودک از جمله مسائلی است که والدین حتما باید به آن توجه نمایند. طبق نظر کارشناسان بهترین سن استعدادیابی کودکان حدود 3 تا 6 سالگی است. در این زمان انجام تست‌های هوش و انواع آزمون‌های روانی مرتبط می‌تواند به والدین کمک کند تا توانمندی‌های منحصر به فرد کودک خود را بشناسند و با آگاهی بیشتر زمینه‌هایی برای پرورش این توانمندی‌ها فراهم کنند. اگر هنوز فرصت نکرده‌اید تا برای استعدادیابی کودک خود اقدام کنید، جای نگرانی نیست، در هر سنی می‌توانید اقدام کنید. اما هر چه زودتر برای استعدادیابی کودک اقدام بکنید، نتیجه بهتری خواهید گرفت.
منبع: سن استعدادیابی کودکان چه زمانی است؟
دوره کودکی از نظر رشدی دوره بسیار حساس و مهم زندگی است. مغز کودکان به سرعت در حال رشد و تغییر بوده و قدرت یادگیری در این سنین بسیار بالا است. این روند با افزایش سن به مرور کاهش می‌یابد به طوری که اکثر بزرگسالان درمی‌یابند دریافت مطالب در سنین پایین‌تر برای آنها راحت‌تر است. گویی گنجایش سنی برای پردازش مطالب گوناگون در دوره کودکی بیش از هر زمانی وجود دارد.
در نتیجه اگر به دنبال کشف استعداد فرزند خود هستید باید از همان سنین کودکی برای این کار اقدام کنید. سپس براساس اطلاعاتی که به دست می‌آورید، بستر مناسبی را برای شکوفایی استعدادهای فرزندتان فراهم نمایید. طبق نظر کارشناسان از آنجایی که کودکان در سنین 3 تا 6 سالگی هنوز تحت آموزش‌های حرفه‌ای قرار نگرفته‌اند، ذهنشان سوگیری خاصی پیدا نکرده و به عبارت دیگر کاملا بکر است. از همین رو بهتر است که استعدادیابی در این برهه زمانی انجام شوند.
برای اینکه در سنین 3 تا 6 سالگی استعدادهای کودک خود را کشف کنید، بهترین کار این است که به یک متخصص کودک مراجعه نموده و از او بخواهید تا از فرزندتان تست هوش بگیرد. امروزه آزمون‌های بسیار پیشرفته‌ای وجود دارد که به شما کمک می‌کند با توانمندی‌های بالقوه فرزند خود در جنبه‌های مختلف آشنا شوید.
تست هوش وکسلر و تست ارزیابی هوش‌های چندگانه گاردنر از جمله رایج‌ترین ابزارهایی هستند که روانشناسان برای استعدادیابی کودکان از آنها بهره می‌گیرند. متخصص به کمک مشاهده دقیق، توجه به علاقه‌مندی‌های خاص کودک و قدرت انتخاب او از همان سال‌های ابتدایی کمک می‌کند تا برترین هوش فرزندتان را کشف کرده و برای پرورش آن روش مناسبی انتخاب نمایید.
استعدادها امری ذاتی هستند که منجر به وجود یکسری توانمندی‌های بالقوه در انسان می‌شوند. اما همه کسانی که در زمینههای مختلف استعداد دارند، لزوما به موفقیت دست پیدا نمی‌کنند. چرا که استعداد برای شکوفا شدن به بستر مناسب نیاز دارد. بنابراین استعدادیابی کودک در سن پایین آگاهی لازم را برای ایجاد این بستر به والدین می‌دهد.
اگر در سنین کودکی و نوجوانی مسیر درستی برای پرورش ظرفیت‌ها پیدا نشود، ممکن است هرگز از قابلیت های منحصر به فردتان مطلع نشوید و در نتیجه استعدادهایتان هدر رود. از همین رو والدین باید به موقع برای استعدادیابی کودک شان اقدام نمایند تا او شانس بیشتری در یافتن مسیر درست زندگی داشته باشند. شما می‌توانید در مورد سن استعدادیابی کودک با شماره های درج شده تماس بگیرید.
در گذشته بیشتر نظریه پردازان هوش و استعداد را به عنوان یک مفهوم کلی در نظر می‌گرفتند. برای ارزیابی آن نیز از یک شاخص کلی تحت عنوان ضریب هوشی یا همان IQ استفاده می‌کردند. اما به مرور زمان نظریه‌پردازانی نظیر هوارد گاردنر با مطرح کردن هوش‌های چندگانه به این موضوع پرداختند که هوش و استعداد ابعاد مختلفی دارد که هرکدام باید به طور جداگانه مورد ارزیابی قرار بگیرد.
در همین راستا گاردنر در تئوری خود به هوش‌های کلامی، منطقی و ریاضی، بصری و فضایی، موسیقیایی، بدنی و جنبشی، هوش درون فردی، برون فردی و طبیعت گرایی اشاره کرد. در نتیجه نداشتن استعداد در یک زمینه به این معنا نیست که او به طور کل نمی‌تواند آدم توانمندی در زندگی باشد. بلکه ممکن است در حوزه دیگر هوش و استعداد داشته باشد که شما هنوز آن را شناسایی نکرده‌اید. پس با توجه به سن استعدادیابی کودک تست ها و مصاحبه انجام شده و نقاط قوت و ضعف کودک مشخص می شود.
استعداد امری است که به طور زیستی و بالقوه در وجود هرکس نهفته شده است. در نتیجه در هر سنی که برای استعدادیابی کودک مراجعه کنید نتایج مشابهی به دست خواهید آورد. آنچه باعث می‌شود که سنین کودکی بیش از هر زمانی برای کشف استعدادها مورد تاکید قرار بگیرد این است درک زودتر توانمندی‌ها زمینه‌ای فراهم می‌کند که که انتخاب‌های تحصیلی و شغلی مناسب‌تری پیش رویتان قرار بگیرد و در نتیجه احتمال موفقیت در زندگی نیز بالا رود. برای آشنایی با انواع روش ها با توجه به سن استعدادیابی کودک روی لینک های زیر کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه سن استعدادیابی کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02191002360 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
سن استعدادیابی کودک چه زمانی است؟
بهترین سن برای استعدادیابی کودک 3 تا 6 سال یعنی قبل از آن که وارد سیستم آموزشی رسمی شود؛ در نظر گرفته شده است. اما گذر از این سنین به معنای نتیجه بخش نبودن استعدادیابی کودک نیست. شما در هر سنی می توانید برای استعدادیابی کودک خود اقدام کنید. اما هر چه…
آیا استعدادیابی کودک با بزرگسالان متفاوت است؟
بله برای استعدادیابی کودک آزمون های به خصوصی گرفته می شود. متخصصین از روش های مختلفی برای استعدادیابی کودک و بزرگسالان استفاده می کنند.